Ενωση Σουρεαλιστικών Δημοκρατιών

Καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία πλησιάζει πια προς τη συμπλήρωση πέντε μήνων ο εκφρασμένος στόχος της Δύσης παραμένει η ήττα του Πούτιν. Ο ανομολόγητος είναι κάποιου είδους ανατροπή του Ρώσου προέδρου, που θα φέρει την πολυπόθητη ανακούφιση και θα αποτρέψει στον ενεργειακό και οικονομικό εφιάλτη, που απειλεί την Ευρώπη.

Αισιοδοξία χωρίς σχέδιο

Το πρόβλημα των Δυτικών παραμένει ωστόσο ότι περιμένουν όλα αυτά να συμβούν με κάποιο μεταφυσικό τρόπο. Συνεχίζουν να στηρίζονται σε μια «αισιοδοξία σκοπιμότητας» χωρίς να έχουν ούτε σχέδιο, ούτε τρόπο να πείσουν για την ύπαρξη τέτοιου σχεδίου. Συχνά μοιάζουν να παίζουν ακριβώς το παιχνίδι του Πούτιν, το οποίο ανακαλύπτουν βήμα βήμα βουλιάζοντας ολοένα και περισσότερο στα δικά τους αδιέξοδα.

Αυτό που βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες είναι να κλονίζεται όχι το καθεστώς του Πούτιν αλλά οι δυτικές δημοκρατίες, που αποφάσισαν να ποντάρουν «όλα τα λεφτά» τους σε έναν αλλοπρόσαλο και όχι και τόσο φημισμένο για τη δημοκρατικότητά του Ουκρανό ηγέτη.

Οι Ευρωπαίοι αρχίζουν να δείχνουν ολοένα και πιο μοιραίοι, συρόμενοι πίσω από έναν Αμερικανό πρόεδρο, που με τη σειρά του μοιάζει να έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και ίσως σύντομα και την δυνατότητα να αποφασίζει ακόμα και για τα όσα συμβαίνουν στην χώρα του.

Το αφήγημα κλονίζεται όπως και οι κυβερνήσεις

Στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού ο «αρχιστράτηγος» Μπόρις Τζόνσον διανύει τις τελευταίες μέρες της πρωθυπουργίας του, αρνούμενος να παραιτηθεί, φτάνοντας να κάνει… πρόταση μομφής στον εαυτό του, για να μπορέσει να κρατηθεί μερικές ακόμα εβδομάδες στην εξουσία.

Στη Γαλλία ο «μάνατζερ» Εμανουέλ Μακρόν βρίσκεται αντιμέτωπος με σοβαρές κατηγορίες για το ρόλο του στο παρελθόν, ως «πλασιέ» της UBER και υιοθετεί μια ολοένα και πιο νεοδεξιά ατζέντα για να μπορέσει να βρει την πλειοψηφία, που του λείπει στη γαλλική εθνοσυνέλευση και υποσκάπτει το κύρος και τις δυνατότητες του για λήψη αποφάσεων.

Στην Ιταλία η κυβέρνηση του «σούπερ τραπεζίτη» Μάριο Ντράγκι, ετερόκλητη και συγκυριακή εκ γενετής, φαίνεται να βαδίζει προς τον ξαφνικό θάνατο, μετά την ανακοίνωση των Πέντε Αστέρων ότι δεν θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης και η νεοφασιστική ακροδεξιά προετοιμάζεται για μια σαρωτική ανάβαση στην εξουσία, μετά τις επόμενες εκλογές.

Στη Γερμανία ο λιγομίλητος Ολαφ Σολτς συνεχίζει να περιφέρει την μετριότητά του απολογούμενος σε κάθε ευκαιρία για το παρελθόν και προσπαθώντας να πείσει για την υπάρξη κάποιου σχεδίου «απεξάρτησης» από τη ρωσική ενέργεια, προετοιμάζοντας παράλληλα την κοινή γνώμη για καταστάσεις «έκτακτης ανάγκης» που ποτέ δε μπορούσε να διανοηθεί εδώ και δεκαετίες ο μέσος Γερμανός.

Ο κατάλογος είναι μακρύς και θα μπορούσε να συμπεριλάβει όλες τις χώρες της ΕΕ. Ο Πέδρο Σάντσεθ στην Ισπανία βρίσκεται εμφανώς σε φάση υποχώρησης. Ο Αυστριακός καγκελάριος Καρλ Νέχαμερ παραδέχεται ότι αν συνεχιστεί η ιστορία με τον πληθωρισμό θα το ρίξει μάλλον στο… αλκοόλ ή στα ψυχοφάρμακα. Ο Ολλανδός Μαρκ Ρούτε βλέπει τους αγρότες να κατεβαίνουν σε πρωτοφανείς κινητοποιήσεις που δοκιμάζουν την συνοχή της δικής του κυβέρνησης. Η κυβέρνηση της Βουλγαρίας «έπεσε» πρόσφατα και αυτή της Ρουμανίας κλονίζεται λόγω της στάσης τους απέναντι στη Ρωσία.

Εδώ στην Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσφεύγει σε αλχημείες, επικοινωνισμό και άθλιες επιθέσεις στην αντιπολίτευση για να αποστρέψει το βλέμμα της κοινής γνώμης από τις ολέθριες επιπτώσεις του εκρηκτικού μίγματος νεοσυντηρητισμού και υπερβάλλοντος φιλοαμερικανισμού, που διατρέχει εδώ και μήνες την πολιτική της.

Με λίγα λόγια, αυτό που μπορεί τελικά να συμβεί τις επόμενες εβδομάδες και μήνες είναι να καταρρεύσουν αντί για τον Πόύτιν μια σειρά από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ακόμα και αν κάποιες από αυτές συνεχίζουν να υφίστανται στα χαρτιά, έχοντας χάσει όμως την ουσιαστική τους νομιμοποίηση. Πώς να λύσουν λοιπόν το γρίφο του πολέμου;

Φταίνε τα πρόσωπα ή το οικοδόμημα;

Πολλοί αποδίδουν τα διαλυτικά αυτά φαινόμενα σε «έλλειψη ηγετών» στην Δύση. Χωρίς να υποβαθμίζεται η σημασία της διορατικότητας και της ικανότητας αυτόνομης κρίσης και σκέψης των πολιτικών το πρόβλημα εδώ φαίνεται να ξεπερνά τα πρόσωπα. Είναι απότοκο αυτών των δομικών λαθών, που αποκαλύφθηκαν σε όλες τις κρίσεις των δύο τελευταίων δεκαετιών, άσχετα αν η υπαλληλική ηγεσία της ΕΕ προσπάθησε να μας πείσει ότι η Ευρώπη «ενώνεται και ωριμάζει», επειδή η κυρία φον ντερ Λάιεν έκλεισε κάποιες δουλειές για λογαριασμό όλων, τη μια με τα εμβόλια και την άλλη με το LNG. Αλήθεια που έχει χαθεί αυτές τις ημέρες η μαχητική και υπεραισιόδοξη για την έκβαση του πολέμου πρόεδρος της Κομισιόν;

Ενέργεια: Πλησιάζει η Ημέρα της Κρίσης για την Ευρώπη – Οι εκτιμήσεις της Goldman Sachs

Η Ε.Ε. παραδέχεται το μεγάλο φιάσκο της αποστολής όπλων στην Ουκρανία: «δεν καταλήγουν στα σωστά χέρια»

Σε υψηλό 40 ετών ο πληθωρισμός στις ΗΠΑ