Τζόνσον, Μακρόν και τα άλλα τα παιδιά – To τέλος της ανεμελιάς και της αλαζονείας

Δυο παραιτήσεις «χαστούκι» για τον Τζόνσον

Πριν από μερικές εβδομάδες γράφαμε για την τιμωρία της υπεροψίας του Εμανουέλ Μακρόν από τους Γάλλους εκλογείς. Την ίδια τιμωρία έστω και σε δόσεις υφίσταται εδώ και καιρό ο Μπόρις Τζόνσον. Τώρα το μαρτύριο του αλαζόνα συντηρητικού πρωθυπουργού της Βρετανίας φτάνει σε μια νέα κορύφωση. Δύο υπουργοί σε κομβικές θέσεις ο «τσάρος της οικονομίας» Ρίσι Σούνακ και ο αρμόδιος για την Υγεία Σαγίντ Τζάβιντ παραιτήθηκαν, δηλώνοντας την αντίθεση τους με τον τρόπο διακυβέρνησης και το λιτό σύνθημα «δεν πάει άλλο έτσι». Το χαστούκι είναι ηχηρότερο κι από εκείνο που εισέπραξε ο Μακρόν προσφάτως.

Οι… απολογίες έγιναν πλέον ρουτίνα

Είχε προηγηθεί το σκάνδαλο για τις σεξουαλικές «παρορμήσεις» του κορυφαίου στελέχους του κόμματος των Τόρις Κρις Πίντσερ, που όπως φαίνεται γνώριζε, αλλά προτιμούσε να αγνοεί ο Μπόρις Τζόνσον. Για μια ακόμα φορά προσπάθησε να απολογηθεί με μισόλογα και παίρνοντας το γνωστό κακόμοιρο ύφος, που είχε υιοθετήσει και για να γλυτώσει από τις καταγγελίες για το «partygate» κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Το ερώτημα είναι πλέον πόσο μπορεί ακόμα να κυβερνά ένας πρωθυπουργός, στον οποίο ο μόνος που φαίνεται να έχει ακόμα εμπιστοσύνη είναι ο… Βολοντίμιρ Ζελένσκι.

Η σταδιακή αποκαθήλωση του Τζόνσον είναι η απόδειξη της κατάρρευσης ενός μοντέλου ηγεσίας, που βασιζόταν στην αλαζονεία, την αυταρέσκεια και την ανεμελιά. Είναι πολλά τα παραδείγματα των πολιτικών που τα τελευταία χρόνια ήρθαν στην εξουσία πιστεύοντας πως η πρωθυπουργία είναι ένα τηλεοπτικό ριάλιτυ, στο οποίο αρκεί τα πολυμελή τους επιτελεία να προσθέτουν νέα επεισόδια για να αποδεικνύουν την ανωτερότητά τους και να απασχολείται το πόπολο.

Το μοντέλο δεν σώζεται με μια απλή αναβάθμιση

Δεν είναι μόνο ο Τζόνσον και ο Μακρόν, ο Τριντό στον Καναδά ή λίγο παλιότερα ο Ρέντσι στην Ιταλία. Σκεφτείτε λίγο και την Ελλάδα. Υπάρχει μια «χρυσή κλωστή» που συνδέει τα εγχειρίδια των συμβούλων των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που επιθυμούν να αυτοπροβάλονται ως τα καλά «αφεντικά» μιας πολυεθνικής εταιρίας, γενικώς απρόσωπα και σπανιότερα «φιλάνθρωπα».

Ομως το μοντέλο του ηγέτη, που συνειδητά επιλέγει να εμφανίζεται λίγο «υπεράνω» των συμπολιτών του, που ποντάρει στην κομψότητα και στην καλοπέραση ωσάν να ήταν κάποιος διάσημος ηθοποιός, που επιδιώκει να απασχολεί περισσότερο τις κοσμικές από τις πολιτικές σελίδες, που σκηνοθετεί συζητήσεις μερικών δευτερολέπτων με αμήχανους κομπάρσους ως δήθεν «εκπροσώπους των ανωνύμων», που σε τελική ανάλυση θεωρει αυτονόητο δικαίωμά του κάποιες μικρές παρασπονδίες, θα μπορούσε ίσως να λειτουργεί και να γίνεται ανεκτό ή ακόμα και να διασκεδάζει σε εποχές παχιών αγελάδων.

Αν θες να δεις ηθοποιούς πας στο θέατρο

Σήμερα όμως σε εποχές ανασφάλειας και με τις κρίσεις να βρίσκονται μόλις στην αρχή τους, το «κοινό» αλλά όπως φαίνεται και η ανήσυχη κομματική βάση περιμένουν κάτι περισσότερο από θεατρικές κινήσεις και χαζοχαρούμενες ατάκες.

Ο Μακρόν, ο Τζόνσον και τα άλλα τα παιδιά θα παλέψουν φυσικά με κάθε μέσο και με τη συμπαράσταση των φίλιων ΜΜΕ για την πολιτική τους επιβίωση. Ποιος παρατά έτσι εύκολα το πηδάλιο της εξουσίας; Αλλά όσα update και αν επιχειρήσουν να τους κάνουν οι δημιουργοί τους, το πρόβλημα δεν είναι στο λογισμικό. Είναι ο σκληρός δίσκος που έχει περιορισμένες δυνατότητες.

Η Ευρώπη του Μακρόν σε παραζάλη

Η Σκωτία διεκδικεί πάλι ανεξαρτησία

G7: Εφτά νομά σε ένα δωμά… στο Έλμαου