G7: Εφτά νομά σε ένα δωμά… στο Έλμαου

Αυτό που πρόσφεραν οι κατασκευαστές του ανακτόρου του Ελμαου στην Ανω Βαυαρία από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του, στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν η απομόνωση, η σιωπή και η γαλήνη ως βασικές προϋποθέσεις για όσους ενδιαφέρονταν να το ρίξουν στην ενδοσκόπηση.

Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα αφετηρία σκέψης για τους ηγέτες των «7 πλουσίων» του πλανήτη, που συγκεντρώθηκαν ήδη εκεί, αν και μεταξύ μας δεν αντιπροσωπεύουν πλέον τις 7 μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση η ενδοσκόπηση και η αποφυγή της «φασαρίας», που κάποιοι δυστυχώς την ξεκίνησαν ήδη προκαταβολικά με τις συνηθισμένες τους μεγαλοστομίες, θα ήταν μια καλή βάση για να συζητήσουν τα προβλήματα, που θεωρητικά έχουν κατανοήσει και δηλώνουν αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουν.

Βέβαια οι εποχές που αυτές οι συναντήσεις είχαν μια σχεδόν συνωμοτική διάσταση έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Η απομυθοποίηση της πολιτικής, η υποταγή της σε συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα έχει καταστεί τόσο προφανής τα τελευταία τουλάχιστον 15 χρόνια, που ακόμα και οι διαδηλωτές έχουν πια βαρεθεί να τα βάζουν μαζί τους σε επεισοδιακές διαδηλώσεις, που τελικώς δεν φέρνουν καμιά αναθεώρηση απόψεων και καμιά ανατροπή κατεστημένων.

Οι G7 δεν έχουν κάποιο μαγικό τρόπο να αλλάζουν την ροή των πραγμάτων, ειδικά από τη στιγμή που υποχρεώνονται να λαμβάνουν αποφάσεις, που εξυπηρετούν απλώς γιγαντιαία πολυεθνικά οικονομικά συμφέροντα.

Αλλά η ενδοσκόπηση εδώ ακριβώς θα μπορούσε να βοηθήσει. Εκεί που θα συζητούν, «προστατευμένοι» για μια ακόμα φορά από την κοινωνία θα μπορούσαν να ομολογήσουν μεταξύ τους ότι θα πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουν αν θέλουν να πάρουν πίσω την πρωτοβουλία των κινήσεων. Και αν μπορούν φυσικά.

Αυτή είναι η πρώτη προϋπόθεση. Η δεύτερη είναι να σταματήσουν να λειτουργούν με κριτήριο την επικοινωνία και κοντόφθαλμους πολιτικούς υπολογισμούς. Ας υποθέσουμε για παράδειγμα ότι βρίσκουν ένα τρόπο να περάσει ένα κομμάτι των μπλοκαρισμένων ουκρανικών σιτηρών στις διεθνείς αγορές. Αυτό μπορεί να μετρίαζε ίσως για λίγο το πρόβλημα της απειλούμενης επισιτιστικής κρίσης. Δεν θα την έλυνε ωστόσο ούτε για φέτος ούτε -το βασικότερο- οριστικά για τα επόμενα χρόνια. Η απειλή της πείνας για δισεκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη δεν γεννήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου με την εισβολή του Πούτιν. Αυτό πια το έχει κατανοήσει και ο πιο αδαής περί διεθνών αγορών και εφοδιαστικών αλυσίδων.

Η τρίτη προϋπόθεση είναι όμως η βασικότερη. Δεν μπορείς να το παίζεις μαέστρος παγκόσμιας εμβέλειας, όταν έχεις χάσει τη μπαγκέτα σου στην ίδια σου τη χώρα. Αν καθίσει και αναλογιστεί κανείς την πολιτική κατάσταση των 7 ηγετών στις πατρίδες τους, βλέπει θλιβερές και καμιά φορά και αξιολύπητες φιγούρες, που προσπαθούν να διασώσουν την πολιτική τους καριέρα με αμφιλεγόμενες «πατέντες» κάθε είδους. Σχεδόν όλοι τους προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τον πόλεμο, όχι μόνο για να εξηγήσουν άλυτα προβλήματα στο εσωτερικό των χωρών τους, αλλά και για να αποστρέψουν το βλέμμα από το γεγονός ότι σε πολλά εσωτερικά ζητήματα έχουν χάσει απολύτως τον έλεγχο της κατάστασης.

Το λογικό λοιπόν θα ήταν πριν καταπιαστούν να βάλουν τάξη στον πλανήτη, να διορθώσουν τα κακώς κείμενα στη χώρα τους. Εδώ ακολουθούν μια μάλλον ανάποδη διαδρομή.

Ο υπερήλικας Τζό Μπάιντεν θυμίζει ολοένα και περισσότερο ένα γραφικό παππού, που απολαμβάνει να διηγείται ιστορίες από το παρελθόν, έχοντας χάσει πλήρως την αίσθηση της πραγματικότητας. Εχει σταματήσει βεβαίως να μιλά για «χασάπηδες» και «ανατροπή» της κυβέρνησης της Μόσχας, ίσως γιατί του έχουν ψιθυρίσει ότι ο «ακήρυχτος πόλεμος», που περιέγραψε δεκαετίες πρίν ο Μάικλ Μουρ συνεχίζεται και κορυφώνεται. Οι ΗΠΑ μοιάζουν να γυρνούν με φόρα σε άλλους αιώνες όπως δείχνουν αποφάσεις σαν αυτή για τις αμβλώσεις, τα πολυδιαφημισμένα προγράμματα για την ανόρθωση της οικονομίας και τον μετριασμό της φτώχειας δεν δείχνουν να αποδίδουν και η χώρα χάνει διαρκώς συμπάθειες παγκοσμίως, αν εξαιρέσει κανείς βεβαίως τους υπάκουους και δεδομένους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους, που δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να ρητορεύσουν με σθένος ότι ενίοτε «πετάει και ο γάιδαρος».

Ο Μπόρις Τζόνσον έχει πλέον πατεντάρει την ξιπασιά ως πολιτικό όπλο βαρέως τύπου. Σαρκάζει την κοινωνία, αδιαφορεί ακόμα και για τις απόψεις των βουλευτών του, ρισκάρει ακόμα και τη διάλυση του «Βασιλείου», καθώς όλα δείχνουν πως αποσχιστικές τάσεις όπως για παράδειγμα της Σκωτίας θα εμφανιστούν και πάλι μπροστά του τους επόμενους 18 μήνες, ενώ η Βόρεια Ιρλανδία «βράζει». Ο πολιτικός καθοδηγητής του προέδρου της Ουκρανίας, ο πιστοποιημένος αντιπρόσωπος του αμερικανικού παρεμβατισμού στην Ευρώπη, ο αποδεδειγμένα παθολογικός ψεύτης και κυνικός υπολογιστής δηλώνει ότι θέλει να κυβερνά ως το 2035. Το G7 δεν είναι τίποτα περισσότερο για αυτόν παρά μια ακόμα πασαρέλα επίδειξης της αμετροέπειας και της ερωτικής σχέσης με τον εαυτό του.

Ο Εμανουέλ Μακρόν αφού πόνταρε ανεπιτυχώς στην Ευρώπη, για να μην ασχολείται με τα τόσο «μπανάλ» προβλήματα των γαλλικών υποβαθμισμένων συνοικιών και της παρατημένης επαρχίας, μετά ανακάλυψε τον πόλεμο στην Ουκρανία ως ευκαιρία να αναλάβει ρόλο «ανθυποπλανητάρχη» με φιλοφοξίες ταχείας προαγωγής. Η σφαλιάρα που έφαγε στις πρόσφατες εκλογές μάλλον έχει κλονίσει λίγο την αυτοπεποίθησή του. Δεν έχουν όλη την χοντρόπετση αντοχή του Μπόρις. Μπροστά στις προσπάθειες του σημερινού Γάλλου προέδρου να υποδυθεί «διεθνές μεγαλείο» για να γλυτώσει από την ενδογαλλική απαξίωση μοιάζουν συμπαθητικά ακόμα και τα αξέχαστα «καμώματα» του Νικολά Σαρκοζί.

Ο Μάριο Ντράγκι θυμίζει ολοένα και περισσότερο τον 35χρονο Λιονέλ Μέσι σε μια από εκείνες τις κακές ημέρες που το φυσικό του ταλέντο δεν επαρκεί για να ελαφρύνει πια τα πόδια που έχει αρχίσει να βαραίνει ο χρόνος. Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας επιβιώνει ακόμα χάρις στη δόξα του παρελθόντος του ως «Σούπερ Μάριο». Εχει αρχίσει όμως να καταλαβαίνει ότι οι διορισμοί ως πρωθυπουργού έχουν σημαντικές διαφορές από εκείνους ενός τραπεζίτη. Εδώ τα συμβόλαια και μικρότερη διάρκεια έχουν και να σπάσουν απροσδόκητα τυχαίνει. Η Ιταλία τραβά πάλι το ενδιαφέρον ως ενδεχόμενος «αδύναμος κρίκος» της Ευρωζώνης, η εντελώς ετερόκλητη κυβέρνηση κλονίζεται σοβαρά και το ανέμελο καλοκαίρι ετοιμάζεται να δώσει τη θέση του σε έναν οδυνηρό χειμώνα όπου οι εκκλήσεις για εγκράτεια στα aircondition θα δώσουν τη θέση τους στις εκκλήσεις για τα καλοριφέρ. Στο μεταξύ η ακροδεξιά κάνει πάρτυ…

Ο Ολαφ Σολτς αν και έμοιαζε στη αρχή ο μόνος που δεν προσπάθησε να εκμεταλλευτεί εσωπολιτικά τον πόλεμο στην Ουκρανία, στην πορεία άλλαξε ρότα, όταν είδε τις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις να αποκτούν τη μορφή μιας απότομης τσουλήθρας. Θέλει όπως διαβάζουμε τώρα να αξιοποιήσει το γεγονός ότι είναι οικοδεσπότης αυτής της συνόδου του G7 για να αποτινάξει από πάνω του τη «στάμπα του διστακτικού». Προς το παρόν πάντως ούτε αυτή η μετάβολή τον έχει βοηθήσει και η γερμανική κοινωνία αρχίζει να ανησυχεί ιδιαίτερα από προειδοποιήσεις για «στερήσεις» και θερμοστάτες με «κόφτη». Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι κάποτε το Βερολίνο αρνιόταν να βάλει το χέρι στην τσέπη για χάριν του Νότου, με το επιχείρημα ότι οι πολίτες δεν θα άντεχαν μια μικρή άνοδο του πληθωρισμού. Στο μεταξύ ο πληθωρισμός σπάει τα ρεκόρ το ένα μετά το άλλο και το μόνο που ακούει η «Σουαβή νοικοκυρά» είναι υπεκφυγές και κατάρες για τον Πούτιν.

Ο Τζάστιν Τριντό το «παιδί θαύμα» από τον Καναδά, αφού κατάφερε να γλυτώσει την αποκαθήλωση από τους φορτηγατζήδες βλέπει τώρα μια χώρα επίσης καταχρεωμένη και με τα δικά της προβλήματα. Προς το παρόν προσπαθεί να συντηρήσει τη λάμψη του, επικρίνοντας αναχρονιστικές αποφάσεις, που ακούγονται από τη μεγάλη γειτόνισσα στο Νότο. Βασιλιάς της επικοινωνίας και αυτός ανακοίνωσε πρόσφατα ότι θα δυσκολέψει τις πωλήσεις όπλων στη χώρα, δίνοντας πάντως και μια πίστωση χρόνου σε όσους επιθυμούσαν να τα προμηθευτούν πριν εφαρμοστεί η πιο αυστηρή νομοθεσία. Ολα χρειάζονται το χρόνο τους.

Ο Φούμιο Κισίντα πρωθυπουργός της Ιαπωνίας μιας χώρας, που δεν επεδίωκε ποτέ να «αλλάξει τον κόσμο», βλέπει και αυτός τον πληθωρισμό να σκαρφαλώνει και φαίνεται να προστρέχει σε «πολεμικές λύσεις» για να καθησυχάσει το συντηρητικό ακροατήριο του, ενόψει των εκλογών στη Βουλή των Συμβούλων στο τέλος Ιουλίου. Ανακοίνωσε ότι θα πάρει μέρος ως παρατηρητής στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, σπάζοντας ένα μεταπολεμικό ταμπού. Συνολικά η Ιαπωνία φαίνεται να εγκαταλείπει την μέχρι πρότινος «άοπλη προσέγγιση» της εξωτερικής της πολιτικής, με απροσδιόριστες προς το παρόν συνέπειες.

Αυτοί είναι λοιπόν οι G7 σήμερα. Ολοι με τα προβλήματά τους και τις βραχυπρόθεσμες στοχεύσεις τους. Αυτοί οι «εφτά νομά» που με μπόλικη σοβαροφάνεια θα μαζευτούν σε ένα… δωμά, για να δουν πώς θα απαλλάξουν τον κόσμο από τα δεινά της εποψής. Θα βγουν σίγουρα βαρύγδουπα ανακοινωθέντα γεμάτα υποσχέσεις και δικαιολογίες. Για δισεκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα. Η ενδοσκόπηση απαιτεί πρωτίστως ειλικρίνεια. Εκεί που η μια δεν είναι καν προσκεκλημένη δεν υπάρχει λόγος να αναζητείται ματαίως η άλλη.

Σύνοδος G7: Η ΤΙΝΑ κι αν εγέρασε…

G7: Πείνα «βλέπει» ο Μακρόν και ζητεί έκτακτα μέτρα

Οι τρεις σωματοφύλακες πήγαν, είδαν, είπαν και επέστρεψαν στο κοινό τους