Οι Ουκρανοί ομολογούν «ήττες», την ώρα που η Δύση προσπαθεί να ορίσει τη «νίκη»

Οι Ουκρανοί ομολογούν ήττες την ώρα που η Δύση προσπαθεί να ορίσει τη «νίκη»

Καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία οδεύει προς το ψυχολογικό όριο των 100 ημερών, αρχίζουν να διακρίνονται ολοένα και με μεγαλύτερη ευκρίνεια τα αδιέξοδα αυτής της παράλογης απόφασης του Πούτιν και των αντιδράσεων, που προκάλεσε από τους Δυτικούς. Ολες οι πλευρές μοιάζουν εγκλωβισμένες, χωρίς κανείς να μοιάζει ικανός αυτή τη στιγμή να αναλάβει μια πρωτοβουλία απεγκλωβισμού.

Για τον Πούτιν τα πράγματα είναι λίγο πολύ ξεκάθαρα. Εχει πια καταλάβει ότι δεν θα μπορέσει να παρουσιάσει ένα «θρίαμβο», όπως ίσως τον ονειρευόταν πριν από τις 24 Φεβρουαρίου. Η ρωσική κοινή γνώμη μπορεί να είναι μαζί του, αλλά η δυσαρέσκεια είναι υπαρκτή, οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές σημαντικές, οι οικονομικές ζημιές για τους πολίτες ορατές και η απομόνωση από την δυτική Ευρώπη είναι κάτι που επίσης πονάει. Δεν είναι όμως στη λογική του μια υποχώρηση, τη στιγμή μάλιστα που φαίνεται να εδραιώνει τις θέσεις του στην νότια Ουκρανία, το ρούβλι παραμένει ισχυρό και οι πληρωμές των δυτικών συνεχίζονται κανονικότατα.

Για τον Ζελένσκι η κατάσταση αρχίζει να περιπλέκεται. Δεν είναι τυχαίο ότι η ρητορική του προηγούμενων εβδομάδων για μια «ολική επαναφορά» στα ουκρανικά χέρια των εδαφών που είχε κατακτήσει ο ρωσικός στρατός, έχει πλέον αντικατασταθεί με την παραδοχή σημαντικών απωλειών στην περιοχή του Ντονμπάς. Αυτό ως ένα σημείο μπορεί να είναι και μέρος της πάγιας στρατηγικής του να απαιτεί ακόμα περισσότερη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια από τους δυτικούς, κυρίως από τους δυτικοευρωπαίους. Είναι σαφές όμως ότι στο Κίεβο συνειδητοποιούν ότι δεν είναι ρεαλιστικό να συνεχίσουν να πιστεύουν, ότι θα πετάξουν τους Ρώσους στη θάλασσα και θα ανακτήσουν εδάφη, που ήδη δεν έλεγχαν και πριν ξεκινήσει αυτός ο πόλεμος.

Ο εκνευρισμός του Ουκρανού προέδρου, αλλά και του ΥΠΕΞ του στις παρεμβάσεις στο Νταβός, τα παράπονα και η κριτική απέναντι στο ΝΑΤΟ δείχνουν μια ανησυχία, αλλά και την αναζήτηση πιθανώς μιας οδού διαφυγής.

Ωστόσο η πίεση από την μεριά των ΗΠΑ είναι ασφυκτική. Πολλοί Δημοκρατικοί και πρακτικά και ο ίδιος ο πρόεδρος Μπάιντεν δείχνουν να πιστεύουν στα αλήθεια ότι μπορούν με την «διαιώνιση» του πολέμου να επιτύχουν κάποια στιγμή την εξασθένηση ή ακόμα και την ανατροπή του Πούτιν. Αγνοούν προφανώς ότι οι παρενέργειες μιας τέτοιας εξέλιξης είναι σίγουρα απρόβλεπτες και θα μπορούσαν να εξελιχθούν και σε εφιαλτικές.

Το μεγαλύτερο αδιέξοδο βλέπει μπροστά της η ΕΕ. Οι απεγνωσμένες προσπάθειες για λήψη μιας «φτιασιδωμένης» έστω απόφασης την ερχόμενη εβδομάδα για το εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο είναι μια μόνο πτυχή αυτού του προβλήματος. Οι Ευρωπαίοι είναι διχασμένοι σε σχέση με τον «πυρήνα» του προβλήματος. Για το αν δηλαδή θα πρέπει να συνεχίσουν βουβά να στηρίζουν τη λογική του «ολοκληρωτικού πολέμου» του Τζο Μπάιντεν ή θα πρέπει να λειτουργήσουν επιτέλους ως διαμεσολαβητές μιας λύσης. Οι προειδοποιήσεις ότι ένας «πόλεμος χωρίς ορατό τέλος» θα μπορούσε να σπρώξει την Ευρώπη στην ύφεση δε μπορούν να περνούν απαρατήρητες.

Οι προσπάθειες Ντράγκι και Μακρόν να πείσουν τον Ζελένσκι για μια πιο υποχωρητική προσέγγιση είναι απότοκο αυτής της ανησυχίας, αλλά έχουν παράλληλα εντείνει τη δυσαρέσκεια των εκπροσώπων του «φανατικού αντιρωσικού μπλοκ» εντός της ΕΕ, που προσπαθεί να κατοχυρώσει την κυριαρχία του ως διαμορφωτή της «γραμμής» απέναντι στη Μόσχα.

Ενα πρόβλημα είναι εδώ η «διττή» πολιτική της Γερμανίας. Μπορεί ο Ολαφ Σολτς να είναι στην ουσία κοντά στη λογική του Ιταλού πρωθυπουργού και του Γάλλου προέδρου, αλλά οι Πράσινοι υπουργοί Μπέρμποκ και Χάμπεκ συνεχίζουν να υπηρετούν αταλάντευτα τη γραμμή του Λευκού Οίκου. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι το Βερολίνο δεν διαθέτει μια σαφή και διακριτή γραμμή, την οποία θα μπορούσε να επιβάλει μέσα στην ΕΕ, όπως συνήθιζε να πράττει σε παλιότερες κρίσεις.

Αποτέλεσμα αυτών είναι να έχουν αρχίσει οι ερμηνείες και οι αλχημείες. Η συζήτηση για το τι σημαίνει τελικά «νίκη» ενάντια στον Πούτιν είναι ενδεικτικές. Κι εδώ οι απόψεις διΐστανται. Αλλοι μιλούν για πλήρη αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων από την Ουκρανία, άλλοι για επιστροφή στα σύνορα του περασμένου Φεβρουαρίου και άλλοι για μια απλή συμφωνία να σταματήσει η Μόσχα τις πολεμικές επιχειρήσεις, χωρίς να της δοθεί κάποιο αντάλλαγμα υπό τη μορφή άρσης κάποιων κυρώσεων.

Για μια ακόμα φορά οι Ευρωπαίοι της ΕΕ αναζητούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο, όπως έκαναν συχνά στο παρελθόν όταν μέσα από νεφελώδεις διατυπώσεις προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι όλοι βγήκαν κερδισμένοι. Τώρα όμως δεν αναζητείται απλώς ένα κείμενο, που αφορά εσωτερικά ζητήματα της ΕΕ, αλλά μια φόρμουλα που θα πρέπει να ικανοποιεί το Κίεβο και τη Μόσχα δίνοντας περιθώρια για πολλαπλές ερμηνείες. Οι συμφωνίες του Μινσκ, που στα χαρτιά είχαν δώσει τέλος στον πόλεμο της Κριμαίας το 2014/2015 αποτελούν πάντως ένα παράδειγμα για το πόσο επικίνδυνη μπορεί να αποδειχτεί μια νέα διπλωματική αλχημεία.

Αυτό που αναζητείται λοιπόν είναι κάποιος μαγικός τρόπος να μπορούν να αισθανθούν ή τουλάχιστον να δηλώνουν όλοι «νικητές». Οσο δεν βρίσκεται ο «μάγος» που θα το επιτύχει αυτό θα συνεχίσουν όλοι να χάνουν, θα χάνουν οι πολίτες πρωτίστως της Ουκρανίας, όσο και της Ρωσίας, και φυσικά και της ΕΕ που θα πρέπει να υποστούν τις συνέπειες της σύγκρουσης για αρκετά χρόνια ακόμα και μετά την λήξη της.

Ουκρανικό breakfast με λιχουδιές Νταβός

Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία με Ουκρανία και Τουρκία προτείνει ο Τζόνσον

Θέλει ψήφους από το λόμπι των όπλων ο Τραμπ: Τάχθηκε υπέρ της οπλοκατοχής