Το μπάσκετ και η «σωστή πλευρά της Ιστορίας»

Στη συνέντευξη τύπου πριν από τον 4^ο τελικό στην περιφέρεια της Ανατολής εναντίον των Ντάλας Μάβερικς, ο τρις  πρωταθλητής του ΝΒΑ προπονητής των Γκόλντεν στέιτ Γουόριορς, Στιβ Κερ, δεν είχε διάθεση να πει ούτε λέξη για τον αγώνα.

«Δεν θα μιλήσω για μπάσκετ. Από τη στιγμή που τελείωσε η προπόνησή μας, 14 παιδιά δολοφονήθηκαν 400 μίλια από εδώ, όπως και ένας δάσκαλος. Τις τελευταίες 10 ημέρες είδαμε να σκοτώνονται ηλικιωμένοι αφροαμερικανοί σε σούπερ μάρκετ, μετά άνθρωποι ασιατικής καταγωγής σε εκκλησία, και τώρα είδαμε παιδιά να δολοφονούνται σε σχολείο. Πότε θα κάνουμε κάτι; Έχω κουραστεί να κάνω δηλώσεις και να δίνω συλλυπητήρια σε συντετριμμένες οικογένειες. Συγγνώμη, αλλά έχω κουραστεί να κρατάμε ενός λεπτού σιγή. Αρκετά!».

Αμέσως μετά, δεν μάσησε τα λόγια του μιλώντας ευθέως με όρους εθνικής πολιτικής: «Έχουμε 50 γερουσιαστές που αρνούνται να ψηφίσουν το νομοσχέδιο για την οπλοκατοχή, το οποίο περιμένει να ψηφιστεί εδώ και δύο χρόνια. Και υπάρχει λόγος που δεν το κάνουν. Θέλουν να έχουν δύναμη. Έχω κουραστεί. Θα παίξουμε σήμερα, αλλά θέλω όλοι όσοι δουν αυτό το μήνυμα να σκεφτούν τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, τους γονείς τους, τα αδέλφια τους. Να σκεφτείτε όλοι πώς θα νιώθατε αν αυτό συνέβαινε σε σας. Δεν γίνεται να το συνηθίζουμε αυτό και να καθόμαστε όταν το διαβάζουμε λέγοντας ‘εντάξει, ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγής. Τώρα, πάμε ομάδα, πάμε Γουόριορς!’. Θα παίξουμε μπάσκετ τώρα, αλλά υπάρχουν 50 γερουσιαστές που μας κρατούν ομήρους. Το 90% των Αμερικανών, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, ζητούν να υπάρχει έλεγχος ιστορικού αν κάποιος θέλει να πάρει όπλο. Το 90%!».

Ας φύγουμε τώρα από την Καλιφόρνια και τις ΗΠΑ και ας δούμε το θέμα στη διεθνή του διάσταση. Ας μιλήσουμε πάλι για «τη σωστή πλευρά της Ιστορίας».

Αν ο Στιβ Κερ έχει δίκιο, αυτοί οι 50 γερουσιαστές ήταν ανάμεσα σ’ εκείνους που χειροκρότησαν όρθιοι τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι. (Και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, εξάλλου). Είναι ανάμεσα σ’ εκείνους που έχουν ψηφίσει για τη συνεχή επέκταση του ΝΑΤΟ. Για την παροχή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία. Για το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη. Η ελεύθερη διακίνηση περιστρόφων και καραμπινών στην αμερικανική αγορά δεν είναι παρά η μικρογραφία, το μοντέλο, για τις εξαγωγές εξοπλισμών αλλά και για την επίσημη χρήση πυραύλων, τανκς, μαχητικών αεροπλάνων, αεροπλανοφόρων, καταδρομικών, υποβρυχίων, πολυβόλων, ναρκών, drones από τις αμερικανικές και τις νατοϊκές ένοπλες δυνάμεις σε όλο τον πλανήτη.

Φυσικά όλ’ αυτά δεν αθωώνουν τον ρωσικό επεκτατισμό και τον Πούτιν, αντιθέτως εξηγούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο εκδηλώνουν την επιθετικότητά τους.

Ας το πούμε αλλιώς. Εδώ δεν μιλάμε πια για Ψυχρό Πόλεμο, μιλάμε για κάτι πολύ χειρότερο. Τουλάχιστον, κατά την ψυχροπολεμική περίοδο υπήρχε μια ισορροπία τρόμου που απέτρεπε μείζονες πολεμικές αναμετρήσεις.

Στην πορεία εξέλιπε η ισορροπία και έμεινε μόνο ο τρόμος.