Η έδρα της αυστριακής καγκελαρίας στο κέντρο της Βιέννης στεγάζεται σε μια από τις πτέρυγες του Χόφμπουργκ, του παλιού ανάκτορου της πρώην αυτοκρατορίας. Ισως αυτός είναι ο λόγος που κάποιοι «ένοικοί» της μπορεί να παρασυρθούν και να νοιώσουν βασιλιάδες. Δεν το παθαίνουν όλοι, αλλά ο πειρασμός έχει αποδειχτεί μεγάλος. Τελευταίο παράδειγμα και ίσως πιο κραυγαλέο εκείνο του Σεμπάστιαν Κουρτς.
Ο σήμερα 35χρονος πολιτικός έγινε ο νεώτερος καγκελάριος της αυστριακής δημοκρατίας, αλλά και ο νεώτερος στην ιστορία αρχηγός μιας κυβέρνησης στην Ευρώπη. Hταν το 2017 και ήταν τότε μόλις 31 ετών. Ενα χρόνο νωρίτερα είχε καταφέρει να κερδίσει την ηγεσία του κόμματος. Ηταν η αρχή μιας πορείας που έμοιαζε εκθαμβωτική, ιλλιγγιώδης και η οποία όπως γνωρίζουμε εδώ και δύο μήνες περίπου δεν ήταν καθόλου τυχαία, αλλά είχε στηθεί με την «επιδοτούμενη» στήριξη Μέσων Ενημέρωσης.
Το πριγκηπόπουλο της αυστριακής Χριστιανοδημοκρατίας και για κάποιους μάλιστα συνολικά της ευρωπαϊκής βιαζόταν να γίνει βασιλιάς. Και για να το πετύχει αυτό δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει κανένα μέσο, για να βγάλει κατ’ αρχήν από τη μέση όλους τους εσωκομματικούς του αντιπάλους και στην συνέχεια να μπορέσει να κερδίσει την πρώτη θέση στις εκλογές και να συνεργαστεί με τους ακροδεξιούς «Ελεύθερους». Στημένες δημοσκοπήσεις και πληρωμένες διθυραμβικές αναλύσεις και ρεπορτάζ σε λαϊκίστικα φύλλα έκαναν το αστέρι του να λάμπει, τον πρόβαλαν ως την ελπίδα της παράταξης και αργότερα και της χώρας ολόκληρης.
Το αστέρι μπορεί να έχασε λίγο από την λάμψη του, όταν το 2019 αποκαλύφθηκε ότι ηγούνταν μιας κυβέρνησης χωρίς κανένα ηθικό ενδοιασμό, η οποία είχε ως βασική της προτεραιότητα τη λεηλασία του δημόσιου χρήματος, αλλά και τη συγκάλυψη της πολιτικής αυτής μέσω μιας επικοινωνιακής καταιγίδας, που φρόντιζε να κρατά αθέατη αυτή της την βουλιμία. Ο Κουρτς κατάφερε να επιβιώσει από το «σκάνδαλο της Ιμπιζα», το οποίο το χρεώθηκαν οι συνοδοιπόροι του της ακροδεξιάς. Ο ίδιος δεν ήξερε, είπε.
Οι «γκρίζες αυθεντίες» η παλιά γερασμένη ηγεσία του Λαϊκού Κόμματος, ενός βαθιά συντηρητικού, συνδεδεμένου με τον καθολικισμό πολιτικού σχηματισμού, δεν αντέδρασε ούτε τότε. Αποδέχτηκε ακόμα και αλλαγές στη φυσιογνωμία του κόμματος, που ξαφνικά έγινε από μαύρο… τυρκουάζ και πρόσθεσε στον τίτλο του την περιγραφή «λίστα Κουρτς». Οι Πράσινοι της Αυστρίας, συντηρητικοί κι αυτοί από παράδοση, προσφέρθηκαν να επιστρέψουν το στέμμα που κινδύνεψε να χάσει ο μικρός πρίγκηπας.
Ο Κουρτς επέστρεψε και πάλι στο Χόφμπουργκ. Στην υπόλοιπη Ευρώπη οι επιτυχίες του άρχιζαν να αποκτούν σεμιναριακό χαρακτήρα για μια λαβωμένη σε πολλές χώρες Χριστιανοδημοκρατία. Νέος, κομψός, λίγο θρασύς και ετοιμόλογος, ακόμα και αν ξεστόμιζε θέσεις που έμοιαζε να έχει δανειστεί από τον «αφρό» του δύσοσμου καζανιού της ξενοφοβικής, εθνολαϊκιστής Δεξιάς.
Υστερα ήρθαν οι αποκαλύψεις για τις μεθόδους της αναρρίχησής του ή μάλλον εκτόξευσης του στην εξουσία. Το άστρο του άρχιζε να θυμίζει τις χαλασμένες επιγραφές Νέον, που αναβοσβήνουν εκνευριστικά σε κάποια μισοχαλασμένη επιγραφή διανυκτερεύοντος μπακάλικου. Ο ίδιος επέμενε ότι η βλάβη είναι επιδιορθώσιμη. Μια παρεξήγηση ήταν όλα.
Από την περασμένη Πέμπτη ο Κουρτς έχασε και την ασπίδα της βουλευτικής ασυλίας, στην οποία είχε καταφύγει, μετά την παραίτηση του από την καγκελαρία. Το κόμμα του υπερψήφισε την σχετική πρόταση. Για να λάμψει η αλήθεια και να αποκατασταθεί η φήμη του, λέει η επίσημη εκδοχή.
Το πριγκηπόπουλο ελπίζει ακόμα να επιστρέψει στο θρόνο μετά από κάποιο διάστημα λήθης και άφεσης. Οταν είσαι τόσο νέος δε μπορεί να αποδεχτείς ότι ήρθε η στιγμή της πολιτικής συνταξιοδότησης. Η εισαγγελία κατά της διαφθοράς στη Βιέννη βλέπει τα πράγματα αλλιώς. Τουλάχιστον προς το παρόν. Το αν θα φτάσει μέχρι το τέλος είναι κάτι που κανείς δε μπορεί να προβλέψει. Οπως κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να βγάλουν οι δημοσκοπήσεις του μέλλοντος για το «μικρό Μέττερνιχ». Ομως αυτό το ελαφρύ κοκκίνισμα στα μάγουλα του θα μαρτυρά τις στιγμές εκείνες, που κάποιος του ζητά να μιλήσει για τα πράγματα που «γίνονται αλλά δεν λέγονται».
