Ε.Ε.: Εξωτερική πολιτική σε ρυθμούς Eurovision

Μάθαμε λοιπόν ότι πέρσι τέτοια εποχή στον τελικό της Eurovision ο πρόεδρος Μακρόν έκανε παρέμβαση προσπαθώντας (ανεπιτυχώς) να αποκλείσει τον Ιταλό Νταμιάνο Νταβίντ, του συγκροτήματος Måneskin και να χαρίσει τη νίκη στη γαλλική συμμετοχή. Προφανώς θεώρησε ότι μια τέτοια νίκη θα δημιουργούσε «κλίμα ανάτασης» στην βασανισμένη από την πανδημία και την οικονομική κρίση γαλλική κοινωνία. Ετσι κι αλλιώς η προεκλογική περίοδος είχε ατύπως ξεκινήσει.

Τώρα απομένει να δούμε αν θα υπάρξει κάποια απάντηση από το Μάριο Ντράγκι και θα ακολουθήσει διπλωματικό επεισόδιο. Λέτε να δούμε τον Γάλλο πρέσβη να καλείται να δώσει εξηγήσεις στο προεδρικό μέγαρο στην ιταλική πρωτεύουσα; Απειλείται μήπως ο νέος «άξονας», που φιλοδοξούν με βάση δημοσιεύματα στον Τύπο να χτίσουν Ρώμη και Παρίσι για να οικοδομήσουν από κοινού τη «νέα Ευρώπη», τώρα που η Γερμανία μοιάζει να έχει πέσει σε «πολιτική κατάθλιψη»;

Ο φετινός διαγωνισμός δεν θα έχει ευτυχώς τέτοιες αντιπαλότητες. Εδώ οι Ευρωπαίοι φαίνεται να έχουν ήδη σχηματίσει ένα κοινό μέτωπο, που σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες θα δώσει τη νίκη στη συμμετοχή της Ουκρανίας, ως μια ακόμα απόδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα του Κιέβου εναντίον του ρωσικού επεκτατισμού.

To τραγούδι «Στεφανία» θεωρείται τόσο πολύ «φαβορί», που οι αρμόδιοι αναζητούν από τώρα την πόλη που θα γίνει ο επόμενος διαγωνισμός, που λογικά δεν θα προλαβαίνει να στηθεί στο Κίεβο. Μάλιστα η Ελλάδα είναι έτοιμη να δείξει πάλι την αλληλεγγύη της και να αναλάβει τη διοργάνωση του 2023 για χάρη των Ουκρανών. Αυτή τη φορά ίσως οι αρμόδιοι να είναι και λίγο πιο υποψιασμένοι και να έχουν φροντίσει να δουν πριν το προβάλουν το βιντεοσκοπημένο μήνυμα του προέδρου Ζελένσκι, που λογικά θα έχει ετοιμαστεί. Καλό θα είναι να μην έχει αναφορές στα παραδοσιακά εμβατήρια που μελωδικά τραγουδούν οι άντρες του τάγματος Αζόφ πριν ριχτούν στη μάχη.

Αλλά τελικά τα πράγματα δεν είναι απλώς αστεία. Πίσω από τη σοβαροφάνεια και τη μεγαλοστομία αποδεικνύεται λοιπόν ότι το μέγεθος των Ευρωπαίων πολιτικών είναι πολύ μικρότερο αυτού, που συχνά προσπαθούν να τους φιλοτεχνήσουν με πολύ κόπο οι «spindoctors».

Η εικόνα του Μακρόν με τις παντόφλες, χωμένου σε ένα βαθύ καναπέ, με το κινητό στο ένα χέρι και το τηλεκοντρόλ στο άλλο, να ωρύεται για την αδικία σε βάρος του γαλλικού τραγουδιού είναι ίσως κάτι που πρέπει να φέρει ο κάθε Ευρωπαίος πολίτης στο μυαλό του για να έχει πλήρη επίγνωση του τι μπορεί να προσδοκά από τους ηγέτες του τα επόμενα χρόνια. Η πολιτική που χτίζεται με όρους Eurovision μπορεί να είναι σε κάποιο επίπεδο διασκεδαστική. Αλλά η ρηχότητά της σίγουρα δεν αξίζει το «δωδεκάρι» των πολιτών.

«Die Together»: Το τραγούδι της Ελλάδας στη Eurovision

Ποιο μέλλον, ποιας Ευρώπης;

Μακρόν: Υπέρ μίας συνέλευσης αναθεώρησης των Συνθηκών της ΕΕ