Ξαναγράφοντας την Ιστορία

Παρακολουθώντας κανείς όλες τις εκδηλώσεις για την επέτειο του τέλους του πολέμου το διήμερο 8-9 Μαΐου σε Δύση και Ανατολή μόνο δυσάρεστες παρατηρήσεις μπορεί να κάνει.

Η ιστορία μοιάζει πλέον με ένα ανοιχτό κείμενο, σαν αυτά που προσφέρονται ως «δείγματα» στο διαδίκτυο, όπου ο καθένας μπαίνει κατά βούληση και κάνει τις διορθώσεις που τον βολεύουν και συνεχίζει μετά με την αναπαραγωγή του.

Από τη μια μεριά ο αντιφασισμός του Πούτιν δεν έχει καμιά σχέση με τη θυσία 27 εκατομμυρίων σοβιετικών πολιτών ανάμεσά τους και εκατομμυρίων Ουκρανών. Η προσπάθεια του να προβεί σε συγκρίσεις του τότε με το τώρα είναι τόσο φαιδρή, όσο και ανατριχιαστική. Και προσβάλει τη μνήμη των θυμάτων και του τότε και του σήμερα.

Από την άλλη αυτές οι άνευρες, απολίτικες αναφορές των υπαλλήλων της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, που ταυτίζουν την ειρήνη με αδασμολόγητο εμπόριο και φτηνό roaming, δε μπορεί να αποτελούν μια σοβαρή βάση για άντληση διδαγμάτων από την ιστορία, παλιά και σύγχρονη. Χειρότερη όλων όμως είναι η χυδαία προσπάθεια μέσω της «απομόνωσης» του Πούτιν να ξεχαστούν όχι μόνο οι θυσίες του σοβιετικού λαού και οι ευθύνες της Γερμανίας, αλλά και οι πραγματικοί λόγοι, που η Ευρώπη σύρθηκε σε δύο παγκόσμιους πολέμους.

Η ευκολία με την οποία επιχειρήθηκε φέτος ο «εορτασμός» του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου να αποψιλωθεί από οτιδήποτε «ρωσικό», οι απαγορεύσεις της ρωσικής σημαίας, οι σκέψεις για απομάκρυνση σοβιετικών μνημείων από το Βερολίνο, με πρόσχημα την αλληλεγγύη στην Ουκρανία, δείχνει ακριβώς το προς τα πού κατευθύνεται αυτή η επανασυγγραφή της ιστορίας.

Μια νέα γενιά μεγαλώνει στη Γερμανία, εν μέσω μιας συζήτησης, που ουσιαστικά επιχειρεί να μετατρέψει αυτούς, που έφεραν κάποτε τον Χίτλερ στην εξουσία από θύτες σε θύματα. Οι αναφορές στην «παραδοσιακή» ρωσική επιθετικότητα μοιάζουν με ετεροχρονισμένη αθώωση του ναζισμού. Είναι το επιχείρημα του Πούτιν από την ανάποδη. Αυτός εξοντώνει προληπτικά Ουκρανούς για να αισθάνεται ασφαλής. Το ίδιο λέει τώρα και η Δύση. Πρέπει να εξολοθρεύσουμε τον Πούτιν, να κοντύνουμε τη Ρωσία για να νοιώσουμε κι εμείς ασφαλείς. Πόσο διαφορετικό ήταν αυτό που επιθυμούσε ο Χίτλερ;

Οι συνθηματικού τύπου δήθεν «αντιπολεμικοί» τίτλοι, που εναλλάσσονται με ψηφιακή ταχύτητα στις οθόνες των κινητών δεν επιτρέπουν απορίες για το πώς και το γιατί, δεν δίνουν χρόνο για αναζήτηση αιτιών, εξαγωγή ουσιαστικών συμπερασμάτων.

Η ταύτιση του Πούτιν με τον Χίτλερ είναι ωστόσο εξίσου ανιστόρητη και επικίνδυνη, όπως και η προσπάθεια του ίδιου του Ρώσου προέδρου να πείσει τους συμπατριώτες του ότι η σημερινή Ουκρανία ήταν μια απειλή όμοια της πολεμικής μηχανής της ναζιστικής Γερμανίας.

Ο Πούτιν δήλωσε ότι η χώρα του θα κάνει ότι μπορεί για να αποτρέψει ένα νέο τρομακτικό παγκόσμιο πόλεμο. Αυτοί που κάνουν πολέμους το συνηθίζουν και να διαστρεβλώνουν την ιστορία και να μιλούν για την ειρήνη. Η Δύση το έχει κάνει αυτό κατ΄επανάληψη τις τελευταίες δεκαετίες. Το ίδιο κάνει και τώρα. Ανερυθρίαστα και αυτάρεσκα, αντλώντας από την επικοινωνιακή της υπεροχή τη βεβαιότητα ότι διαθέτει το ηθικό πλεονέκτημα. Αλλά είπαμε. Οταν η ιστορία είναι ένα ανοιχτό προσβάσιμο κείμενο, που το ανασυντάσσουν διαφημιστές και εταιρίες δημοσίων σχέσεων, τότε είναι αναπόφευκτο να προκύπτουν τερατουργήματα.

Οι «Φαιο-Πράσινοι» – Οι πασιφιστές του χτες έγιναν μπροστάρηδες του πολέμου

Ποιός πολεμάει ποιον τελικά; Η σύγκρουση Ρωσίας-ΗΠΑ και η ΕΕ ως υπνοβάτης

Φταίει η Γερμανία για τον Πούτιν. Αλήθεια;