Οι «Φαιο-Πράσινοι» – Οι πασιφιστές του χτες έγιναν μπροστάρηδες του πολέμου

Πού πήγε το άλλοτε πασιφιστικό κίνημα, που έχει τις ρίζες του στις μεγάλες διαδηλώσεις εναντίον των πυρηνικών όπλων, αλλά και της πυρηνικής ενέργειας συνολικά, στη δεκαετία του ’70; Δεν υπάρχει σήμερα μια Πέτρα Κέλλυ, ιδρυτικό στέλεχος του κόμματος και πρωτοπόρα των αγώνων κατά του υπερεξοπλισμού του ΝΑΤΟ και της εγκατάστασης πυρηνικών όπλων σε γερμανικό έδαφος.

Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού «DER SPIEGEL» αφιερώνει το εξώφυλλό του και το κεντρικό του ρεπορτάζ, με προϋπολογισμένο χρόνο ανάγνωσης 40-48 λεπτά της ώρας, ακριβώς σε αυτή την μετάλλαξη των Γερμανών Πρασίνων.

Βασιλικότεροι του βασιλέως

Αν άκουγε κανείς τους υπουργούς των Πρασίνων όπως την ΥΠΕΞ Ανναλένα Μπέρμποκ να υπερθεματίζουν υπέρ των εξαγωγών όπλων στην Ουκρανία, δύσκολα θα πίστευε ποια είναι η κομματική τους προέλευση. Είναι μετάνοια; Ανάγκη να αποδείξουν ότι είναι ικανοί να κυβερνήσουν χωρίς ρομαντικές ψευδαισθήσεις; Απλή απειρία και αμήχανη αντίδραση στις ομοβροντίες του αγγλοσαξωνικού Τύπου απέναντι στην προηγούμενη πολιτική της Γερμανίας της Ανγκέλα Μέρκελ, η οποία επιμένει να σιωπά; Αν δει κανείς καλύτερα τα σημάδια ίσως και να μην αισθανθεί τόσο μεγάλη έκπληξη.

Ο Ρόμπερτ Χάμπεκ σήμερα υπουργός Οικονομίας ήταν ο πρώτος, που είχε ταχθεί υπέρ της εξαγωγής επιθετικών όπλων προς την Ουκρανία, πολύ πριν αρχίσει ο πόλεμος, πριν ακόμα γίνει ο ίδιος κυβέρνηση. Τότε η πρότασή του φάνταζε ακραία. Η περίοδος ήταν προεκλογική και ο Χάμπεκ αναγκάστηκε να τα «μαζέψει». Στο μεταξύ όμως και μετά από μήνες μιας έντονα μονομερούς «ενημέρωσης», για τα αίτια και την πραγματικότητα του πολέμου η κοινή γνώμη έχει κάνει πια μια τεράστια στροφή. Φυσικά και η βάση των Πρασίνων.

Οι αντιδράσεις είναι σποραδικές και προέρχονται από την πλευρά των «φούντις», των παραδοσιακών αριστερών, που αποτελούν όμως σχεδόν αμελητέα μειοψηφία στο κόμμα. Οι μεγαλύτερες ενστάσεις αφορούν ίσως την τερατώδη αύξηση του εγχώριου στρατιωτικού προϋπολογισμού και όχι το θέμα των εξαγωγών προς την εμπόλεμη Ουκρανία.

Ριζική αλλαγή κλίματος

Η υποστήριξη στην παράδοση όπλων βαρέως τύπου στην Ουκρανία τυγχάνει πλέον της υποστήριξης του 88% των ψηφοφόρων των Πρασίνων. Στις 18 Φεβρουαρίου λίγο πριν ξεκινήσει ο πόλεμος, το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 48%. Το κλίμα έχει πράγματι αλλάξει άρδην μέσα σε λίγες μόλις εβδομάδες και αυτό δεν είναι άσχετο και με τον τρόπο. που ο συστημικός Τύπος επέλεξε να παρουσιάσει τα γεγονότα. Η λογική συμπάθεια προς τους Ουκρανούς και τις Ουκρανές συχνά ξεπέρασε τα όρια της δραματοποίησης. Οσοι τόλμησαν να εκφράσουν κάποιες επιφυλάξεις, για παράδειγμα για την ποιότητα της δημοκρατίας στην Ουκρανία του Ζελένσκι ή για τους θεατρινισμούς του Ουκρανού προέδρου αυτομάτως έλαβαν το «πιστοποιητικό« του «Πουτινόφιλου».

Το γεγονός ότι το κόμμα των Πρασίνων έχει ξεπεράσει σε υποστήριξη υπέρ του πολέμου τα παραδοσιακά κόμματα Σοσιαλδημοκράτες και Χριστιανοδημοκράτες, έχει προφανώς να κάνει με την αγωνία της ηγεσίας τους να παραμείνουν αρεστοί και δημοφιλείς να μην χαρακτηριστούν ως «αιθεροβάμονες», να αποδείξουν ότι είναι αρκετά ρεαλιστές για να κυβερνήσουν. Η ηγεσία των Πράσινων ακολούθησε το κλίμα που φαινόταν να διαμορφώνεται με βάση τις δημοσκοπήσεις και φάνηκε να δικαιώνεται, αυξάνοντας τα δικά της νούμερα στις επόμενες… δημοσκοπήσεις.

Στα χνάρια του Γιόσκα Φίσερ

Βεβαίως το λάθος που κάνουν πολλοί είναι να ξεχνούν ότι το πέρασμα των Πρασίνων από τον πασιφισμό στον πραγματισμό συντελέστηκε ήδη στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, όταν και συγκυβέρνησαν ξανά, τότε με τον Γκέρχαρντ Σρέντερ.

Ο Γιόσκα Φίσερ ως υπουργός Εξωτερικών ήταν εκείνος που συναίνεσε στον πόλεμο στο Κόσοβο. Τότε που οι «New York Times» σκωπτικά παρατηρούσαν ότι μετά από πέντε δεκαετίες γερμανικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν και πάλι στόχους στην Ευρώπη.

Οι Πράσινοι ήταν αυτοί που πίεσαν σχεδόν εκβιαστικά τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Σολτς να συναινέσει στην παροχή πολεμικής βοήθειας, ακόμα και επιθετικών όπλων στο Κίεβο.

Το σύνθημα «Ποτέ πια Πόλεμος» εξελίχθηκε σε «Ποτέ πια πόλεμος χωρίς εμάς» λένε ειρωνικά κάποιοι σοσιαλδημοκράτες, αναφερόμενοι σε κορυφαία στελέχη των Πρασίνων όπως ο Αντον Χόφραϊτερ, ο οποίος από απλό αγροτόπαιδο από τη Βαυαρία που κατάφερε με πολύ κόπο να γίνει βουλευτής, έχει μετατραπεί τώρα σε «αρχιστράτηγο» των Πρασίνων και ζητά διαρκώς ακόμα πιο επιθετική στάση απέναντι στη Μόσχα.

Ο Σολτς μεγάλος χαμένος της υπόθεσης

Ο Ολαφ Σολτς προσπαθεί μάλλον ανεπιτυχώς να κρατήσει τις ισορροπίες και να συγκρατήσει τους πιο θερμόαιμους μέσα στην κυβέρνηση. Αυτό του έχει επιφέρει σημαντικές απώλειες στη δημοφιλία του και διαρκείς απαξιωτικές επιθέσεις από τον «φιλοΝΑΤΟϊκό» Τύπο. Μεσοπρόθεσμα θα έχει πρόβλημα να αποκαταστήσει την «εξουσία» του ως καγκελάριος, που θα σέβονται οι εταίροι του.

Ισως ωστόσο να είναι ένας από τους λιγοστούς πλέον πολιτικούς, που επιμένουν να σκέφτονται ότι οι θύρες που ανοίγουν σήμερα μπορεί να είναι ανοιχτές και για μια μελλοντική κυβέρνηση ύστερα από 10 ή 20 χρόνια. Κανείς δεν ξέρει ποιος θα ανήκει τότε σε αυτή και πώς θα αντιμετωπίζει τις γειτονικές χώρες. Η ευκολία με την οποία κάποιοι μικροί σε ηλικία, αλλά και σε πολιτικό βάρος Πράσινοι πολιτικοί αποφάσισαν ότι η χώρα μπορεί να εμπλακεί ουσιαστικά πλήρως σε έναν ευρωπαϊκό πόλεμο, δεν είναι και τόσο αισιόδοξη παρακαταθήκη.

Φταίει η Γερμανία για τον Πούτιν. Αλήθεια;

Ποιός πολεμάει ποιον τελικά; Η σύγκρουση Ρωσίας-ΗΠΑ και η ΕΕ ως υπνοβάτης

Ο πρώην ΥΠΕΞ της Γερμανίας Γκάμπριελ μιλά για μια «ψυχρή ειρήνη» και απαντά στον λαλίστατο Ουκρανό πρέσβη