Η δεύτερη φορά… κεντροαριστερά

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ κατέστησε τον Αλέξη Τσίπρα κυρίαρχο του εσωκομματικού «παιχνιδιού» και επισφράγισε την πορεία του κόμματος προς το κέντρο η οποία φαίνεται ότι στηρίζεται από την πλειοψηφία των μελών του. 

Οι εσωκομματικές ισορροπίες και οι κόντρες με την «Ομπρέλα» έχουν, ασφαλώς, ειδικό ενδιαφέρον για κάποιος από εκείνους που συμμετέχουν στο κόμμα, κυρίως τα στελέχη, καθώς συνδέονται με τους μηχανισμούς και την επιρροή μέσα στο κόμμα. Ωστόσο, αποκτούν και ευρύτερη σημασία για το σύνολο του πολιτικού συστήματος και την κοινωνία στο βαθμό που επηρεάζουν το πολιτικό περιεχόμενο της πρότασης διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και, βέβαια, τις πιθανότητες να ασκήσει εξουσία. 

Τα σημεία που  επικαλούνται οι διαφωνούντες με τον Αλέξη Τσίπρα είναι κατά βάση η στροφή στο κέντρο, το «φλερτάρισμα» με τη Σοσιαλδημοκρατία, ο φόβος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει την αριστερή του ταυτότητα και εν ολίγοις θα μετατραπεί σε ΠΑΣΟΚ. Μια πασοκοποίηση, pasokification από την ανάποδη. 

Ορισμένοι μάλιστα επικαλούνται ακριβώς το γεγονός ότι ο όρος pasokification, που προέκυψε από την συρρίκνωση της εκλογικής δύναμης  του ΠΑΣΟΚ στη διάρκεια των μνημονίων, είναι πλέον όρος που περιλαμβάνεται στα πιο έγκυρα λεξικά, όπως το Collins που δίνει την εξής ερμηνεία: «Η συρρίκνωση της δύναμης ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος σε ένα μικρότερο κόμμα στη βουλή, ως αποτέλεσμα της ανόδου ενός πιο ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος».

Δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε και θέλει να παραμείνει κόμμα εξουσίας, το κριτήριο για να αξιολογηθεί η στρατηγική Τσίπρα είναι εάν αυτή η στροφή προς το κέντρο είναι πολιτικά και εκλογικά επωφελής ή όχι. 

Το ζήτημα θα κριθεί ασφαλώς στις κάλπες, αλλά η αλήθεια είναι ότι για πολλά χρόνια το πολιτικό παιχνίδι στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες κρινόταν στο κέντρο.

Την εποχή των μνημονίων τα άκρα ενισχύθηκαν, αλλά η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ το διάστημα 2010-2015 δεν συνέβη επειδή ο τελευταίος ήταν ακραίο κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο εκείνη συγκέντρωσε τις ελπίδες του κόσμου ότι θα ασκούσε μια διαφορετική πολιτική. Συγκέντρωσε τις ψήφους από ευρύτερα κοινωνικά στρώματα τα οποία ήθελαν πολιτική εναλλακτική στα μνημόνια. 

Αποδείχθηκε, βέβαια, ότι η Ευρωζώνη των δανειστών δεν αφήνει πολλές εναλλακτικές, ούτε περιθώρια για παρέκκλιση από τη βασική πορεία. Ειδικά για μια υπερχρεωμένη χώρα όπως η Ελλάδα. 

Αναδείχθηκε επίσης ότι οι θεσμοί της Ευρωζώνης είναι βαθιά μεροληπτικοί πολιτικά, καθώς όση αδιαλλαξία έδειξαν απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για να μην δικαιωθεί μια αριστερή κυβέρνηση κι «ανοίξει η όρεξη» στους Ευρωπαίους ψηφοφόρους, τόση ευμένεια έδειξαν στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Σήμερα πάλι ολόκληρη η Ευρώπη ζει μια περίοδο αβεβαιότητας, λόγω πολέμου και πληθωρισμού η οποία είναι βέβαιο ότι θα αποσταθεροποιήσει και πάλι τη μεσαία τάξη, προκαλώντας πολιτικές ανακατατάξεις. Θα στραφούν οι ψηφοφόροι στα άκρα, στην ακροδεξιά ή πάλι η εκλογική μάχη θα δοθεί στο κέντρο;

Μια ένδειξη δίνουν οι εξελίξεις στη Γαλλία, όπου σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται ότι πράγματι η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν κέρδισε έδαφος και απέφυγε την κατάρρευση που όλοι προέβλεπαν αρχικά. 

Μια δεύτερη ανάγνωση, όμως, δείχνει ότι η Λεπέν κέρδισε όχι επειδή ριζοσπαστικοποιήθηκε, αλλά αντιθέτως, επειδή απέφυγε την ακραία ρητορική και στράφηκε στο κέντρο, μιλώντας για τα καθημερινά προβλήματα του κόσμου. 

Στο κέντρο κινείται κατ΄εξοχήν ο Εμανουέλ Μακρόν, που τροφοδοτείται από τις ψήφους τόσο της παραδοσιακής δεξιάς, όσο και των σοσιαλιστών που κατέρρευσαν. 

Σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι το κέντρο είναι εκείνο που κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα σε μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που αυξάνεται και η αποχή, λόγω της γενικευμένης απογοήτευσης των πολιτών από τα κόμματα.

Δεν θα πρέπει να παραγνωριστεί και το γεγονός ότι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην Ελλάδα «ψαρεύει» και αυτός στον κεντρώο χώρο, έστω κι αν επιχειρεί με τη ρητορική του να μην αφήνει ανικανοποίητο το δεξιό παραδοσιακό ακροατήριο της Ν.Δ. -όχι πάντα με μεγάλη επιτυχία, όπως δείχνουν οι τάσεις διαρροής προς τα δεξιά της. 

Με άλλα λόγια, είναι αλήθεια ότι οι κρίσεις τροφοδοτούν την ακροδεξιά, αλλά συνήθως το κέντρο παραμένει καθοριστικό. 

Το πιθανότερο είναι ότι η επόμενη εκλογική μάχη στην Ελλάδα θα κριθεί και αυτή στο κέντρο, στο μεσαίο χώρο, όπου θα δώσουν τη μάχη τα τρία μεγαλύτερα κόμματα. 

Το άλλο «μάθημα» από τις γαλλικές εκλογές το δίνουν οι επιδόσεις του αριστερού κόμματος του 7 στους 10 ψηφοφόρους του Μελανσόν, γυρίζουν την πλάτη στον «Μανού»Ζαν Λυκ Μελανσόν, ο οποίος έχασε παρά τρίχα τη δεύτερη θέση. 

Και αυτός «έβαλε νερό στο κρασί του» για να προσεγγίσει το μεσαίο ακροατήριο, αλλά εκείνο που βάζει σε σκέψεις είναι το γεγονός ότι εάν η Αριστερά στη Γαλλία ήταν ενωμένη θα μπορούσε άνετα να δώσει εκείνη τη μάχη στο δεύτερο γύρο απέναντι στον Μακρόν. 

Αναπόφευκτη η αναλογία με την ελληνική πραγματικότητα όπου το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25 διαθέτουν αξιόλογα ποσοστά. 

Αλλά και η εμπειρία των κυβερνήσεων συνεργασίας με κεντροαριστερό πρόσημο σε χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία.

Ειδήσεις σήμερα:

Η Ρωσία ανοίγει προξενείο στα Κατεχόμενα

«Υπάρχει εναλλακτική στον κατήφορο – Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μεγαλώνει» είπε ο Τσίπρας κλείνοντας το 3ο Συνέδριο του κόμματος

Γαλλικές εκλογές: Προβάδισμα 11 μονάδων στον Μακρόν δίνει νέα δημοσκόπηση