Είναι πάρα πολλά τα λεφτά της ενέργειας – Ποιος νοιάζεται για την Ουκρανία;

Ο Τζο Μπάιντεν υποσχέθηκε ότι «δεν θα υπάρξει Nord Stream 2 αν υπάρξει ρωσική επίθεση». Η απειλή ήταν σαφής και δεν απευθυνόταν μόνο στη Ρωσία, αλλά και στον άνθρωπο που στεκόταν μερικά μέτρα παραπέρα. Ο Ολαφ Σολτς δεν χρειαζόταν φυσικά να ταξιδέψει (για πρώτη φορά ως καγκελάριος) στην Ουάσιγκτον για να συνειδητοποιήσει ότι η Ουκρανία είναι μόνο το «περιτύλιγμα» μιας αντιπαράθεσης, που στο επίκεντρό της βρίσκονται τεράστια οικονομικά συμφέροντα με πρώτα και κύρια τα ενεργειακά.

Οι δύο πολιτικοί προσπάθησαν να μιλήσουν για εννιαία στάση στο ζήτημα που απασχολεί εδώ και εβδομάδες τον πλανήτη, αλλά ήταν προφανές ότι τα συμφέροντα τους δεν τέμνονται απολύτως. Αντιθέτως είναι και συγκρουόμενα, όμως φαίνεται ότι η Γερμανία δεν έχει την απαραίτητη στήριξη από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους για να μπορέσει να πάει σε ευθεία αντιπαράθεση. Δεν φρόντισε γι αυτό τα προηγούμενα χρόνια και τώρα μάλλον το πληρώνει. Ελπίζει τώρα μόνο στην επιθυμία του Εμανουέλ Μακρόν να αποδείξει ότι είναι δυνατή μια «αυτόνομη» ευρωπαϊκή πορεία, αλλά αυτό δε μπορεί να συμβεί από τη μια μέρα στην άλλη.

Οι ΗΠΑ αναζητούσαν εδώ και καιρό μια αφορμή

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ποτέ δεν χώνεψαν την δημιουργία του αγωγού, που μεταφέρει φυσικό αέριο από τη Ρωσία στη Γερμανία και έψαχναν αφορμή για να αναιρέσουν την σιωπηρή αποδοχή του στα ύστερα της καγκελαρίας Μέρκελ. Το ερώτημα που προκύπτει μετά από την συνάντηση Μπάιντεν Σολτς είναι προφανές. Αν η Ρωσία δεν εισβάλει στην Ουκρανία τι θα γίνει με τον αγωγό; Αν κάποιος θέλει να το πάει ακόμα παραπέρα, μπορεί να σκεφτεί ότι τελικά μια περιορισμένη «διείσδυση» ρωσικών δυνάμεων σε ουκρανικό έδαφος, μια περιορισμένη και «ελεγχόμενη» σύγκρουση θα ήταν το καλύτερο δυνατό σενάριο για τις ΗΠΑ.

Θα έχουν τότε κάθε δικαιολογία για να μπλοκάρουν τον αγωγό, αλλά και για να επιβεβαιώσουν την ανάγκη παρουσίας αμερικανικών δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη. Και φυσικά και μια καλή αφορμή για να φορτώσουν με νέο στρατιωτικό υλικό μια σειρά από χώρες από τις Βαλτικές μέχρι την Ρουμανία. Η προθυμία αυτών των συμμάχων έχει ήδη εκδηλωθεί. Αλλά το βασικό ζητούμενο αυτές τις ημέρες παραμένει για την αμερικανική διοίκηση να εξασφαλίσει συμβόλαια μερικών δισεκατομμυρίων για τη μεταφορά υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη μέσω τάνκερ.

Θυμηθείτε: Στο τέλος της θητείας Μέρκελ η αμερικανική πλευρά είχε παγώσει τις κυρώσεις εναντίον εταιριών, που δραστηριοποιούνται στον Nord Stream 2, αφού τότε δεν είχε ακόμα καλλιεργηθεί το πολεμικό κλίμα των σημερινών ημερών. Τώρα έχει μια τέλεια δικαιολογία για να επαναφέρει το «βέτο» της.

Ο περίεργος ρόλος της Κομισιόν

Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι η γερμανική κυβέρνηση δέχεται αυτές τις ημέρες και «πισώπλατα χτυπήματα» από δικούς της ανθρώπους. Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν πρωτοστατεί στις «συνεννοήσεις» με το Λευκό Οίκο για να προωθήσει την ιστορία του LNG, χωρίς πάντως να έχει προηγηθεί κάποια συζήτηση και πολύ περισσότερο σχετική απόφαση μέσα στο Συμβούλιο. Ταυτόχρονα ενεργοποιήθηκε μετά από τέσσερα χρόνια περίπου το Συμβούλιο Ενέργειας ΕΕ-ΗΠΑ, με συνάντηση στην Ουάσιγκτον του Ζοζέπ Μπορέλ με τον Αντονι Μπλίνκεν.

Εκδόθηκε μάλιστα και κοινό ανακοινωθέν, το οποίο αναφέρει ότι η Ε.Ε και οι Ηνωμένες Πολιτείες σκοπεύουν να συνεργαστούν, έτσι ώστε οι παγκόσμιες αγορές υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) να μπορούν να παρέχουν «πρόσθετες και διαφοροποιημένες προμήθειες σε περίπτωση διακοπής του αγωγού αερίου βραχυπρόθεσμα, καθώς οι χώρες απομακρύνονται από τα ορυκτά καύσιμα και προς ένα βιώσιμο μηδενικό μέλλον».

Στην ουσία δηλαδή με πρόσχημα ότι η ΕΕ αναλαμβάνει πρωτοβουλίες «απεξάρτησης» από τη Μόσχα, σύρεται πίσω από αμερικανικά σχέδια για εξαγωγή του σχιστολιθικού αερίου, το οποίο εκτός όλων των άλλων είναι και περιβαλλοντολογικά αμφιλεγόμενο. Το ερώτημα που προκύπτει είναι επίσης, αν τελικά η Γερμανία πιάστηκε στον ύπνο, όταν προωθούσε την ένταξη του φυσικού αερίου στην «ταξινόμηση» της ΕΕ ως «πράσινο» με το σκεπτικό να διασφαλίσει τον δικό της αγωγό και τελικά έδωσε και λευκή επιταγή στο LNG.

Είναι φυσικά δύσκολο να σκεφτεί κανείς ότι η «γερμανική Ευρώπη» ξαφνικά λειτουργεί ενάντια σε γερμανικά συμφέροντα. Η ουσία είναι πάντως ότι το επικοινωνιακό παιχνίδι έχει κερδηθεί από την Ουάσιγκτον και τους πιστούς της και η Γερμανία έχει βρεθεί στο στόχαστρο του αμερικανικού και αγγλικού τύπου. Το πώς θα καταφέρει να ξεμπλέξει από αυτό το λαβύρινθο είναι άγνωστο. Η παρέμβαση Μακρόν, ο οποίος θα βρεθεί σήμερα (Τρίτη) στο Βερολίνο μπορεί να αποδειχθεί τελικά πολύ χρήσιμη έως και σωτήρια. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Πρόεδρος της Γαλλίας κάτι «χρωστάει» στους Αμερικάνους, μετά το άδειασμά του από τους Αυστραλούς και τη συμφωνία AUKUS. Είναι ξεκάθαρο ότι θέλει να τους αποδείξει ότι η εποχή, που θεωρούσαν ότι είναι η αδιαμφισβήτητη «πρώτη» δύναμη στον πλανήτη και μπορούσαν να επιβάλουν παντού τις απόψεις τους έχει πλέον παρέλθει. Το θρίλερ είναι ακόμα στην αρχή του και αναμένονται ακόμα πολλά επεισόδια πλούσια σε εκπλήξεις. Τέτοια δεν θα ήταν απαραιτήτως ένας συμβιβασμός, ένα «ξαναμοίρασμα» της χορταστικής ενεργειακής πίτας.

Ο Σολτς με τον Μπάιντεν στις ΗΠΑ, ο Μακρόν με τον Πούτιν στη Ρωσία: Διπλωματικός πυρετός με πενιχρά αποτελέσματα για το Ουκρανικό

Διπλωματικές υπερωρίες για την Ουκρανία για να αποφευχθεί το «μπαμ»

Τα ιστορικά κλειδιά που εξηγούν την εχθρότητα του Πούτιν απέναντι στη Δύση