Ο «Ελληνας Ντράγκι», ο «Μαραντόνα των Καρπαθίων» και ένας πλούσιος μπουφές με τα σενάρια της επόμενης μέρας

Ο «Ελληνας Ντράγκι» φέρνει στο μυαλό συνειρμούς του στυλ «Μαραντόνα των Καρπαθίων» ή «Μέσι των Αλπεων». Ρουμάνος ο πρώτος (Χάτζι), Ελβετός με αλβανικές ρίζες ο δεύτερος (Σακίρι). Εξαιρετικοί τεχνίτες και αριστεροπόδαροι, όπως ο Μαραντόνα και ο Μέσι, αλλά ούτε κατά διάνοια δεν έφτασαν έστω και ως απομίμηση (την οποία άλλωστε ποτέ δεν επεδίωξαν) την αξία και τις επιτυχίες των πρωτοτύπων.

Το πολιτικό ρεπορτάζ μοιάζει συχνά με το αθλητικό. Οταν δεν υπάρχει «δράση» αρχίζουν τα σενάρια. Στο ποδόσφαιρο συνήθως είναι η μεταγραφολογία και η αμφίβολη μοίρα των προπονητών. Στην πολιτική είναι οι εκλογές και οι επόμενες μέρες τους. Ειδικά μάλιστα όταν το σενάριο προβλέπει διπλές εκλογές και «αστάθεια», τότε το έδαφος παραείναι έυφορο για σενάρια. Ειδικά αν αυτά μπορούν να λειτουργήσουν και ως ένα είδος σφυγμομέτρησης για την αποδοχή επιχειρηματικών σχεδίων, εγχώριων ή εισαγόμενων. Το συγκεκριμένο σενάριο που κάνει limit up αυτές τις μέρες θα μπορούσε να τελειώσει με μια απλή πρόταση, που έγραψαν αυτές τις μέρες κάποιοι πιο ρεαλιστές: «Ελληνας Ντράγκι δεν υπάρχει».

Εχουμε ιταλικές συνθήκες;

Είναι μια πραγματικότητα. Ο σημερινός πρωθυπουργός της Ιταλίας είχε προηγουμένως θητεύσει ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και απέκτησε μάλιστα και το χαρακτηρισμό «σούπερ», επειδή πολλοί θεωρούν ότι πράγματι έκανε «ότι χρειάστηκε» για να εξασφαλίσει τη σωτηρία της ευρωζώνης. Δεν είχε καταχωρηθεί ποτέ στο δυναμικό ενός κόμματος και η επιλογή του έγινε μετά από μια συμφωνία πέντε ιταλικών κομμάτων από την λαϊκίστικη ακροδεξιά μέχρι την αναιμική αριστερά, που εκπροσωπούσαν περίπου το 90% του εκλογικού σώματος. (Για την ιστορία: έλαβε 262 σε σύνολο 302 στη Γερουσία και 535 σε σύνολο 591 ψήφων στη Βουλή των Αντιπροσώπων)

Καμιά από αυτές τις συνθήκες δεν υφίσταται στην Ελλάδα του 2022 και είναι μάλλον απίθανο να έχει προκύψει και τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Τα ονόματα που έχουν ακουστεί δε μπορούν να συγκριθούν με τον «Σούπερ Μάριο», όσο και αν κάποιοι είδαν τη σκιά τους το σούρουπο και να πιστεύουν ότι ψήλωσαν.

Βεβαίως το σενάριο Ντράγκι έχει και «γαρνιτούρα». Είναι πολλά τα λεφτά, λένε, που θα έχει να διαχειριστεί η ελληνική κυβέρνηση και δεν έχει δώσει εγγυήσεις ότι θα μπορέσει. Εδώ βεβαίως δικαιούται κανείς να αρχίσει να ρωτά.

Ερώτημα πρώτο: Μήπως κάποια στιγμή πρέπει κανείς να δει το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας στις πραγματικές του διαστάσεις; Τα υπολογισμένα 32 δισ. που θα εισρεύσουν (αν δεν υπάρξει απρόοπτο) στην Ελλάδα έως το 2026 είναι λιγότερα από τα 40+ δισ. που κάθε τόσο υπενθυμίζει η κυβέρνηση ότι έχει δαπανήσει για να στηρίξει την οικονομία και την κοινωνία απέναντι στην πανδημία. Ενα κομμάτι τους δε (12,5 δισ.) είναι δανεικά. Θα συνεχίσουν συμπολίτευση και αντιπολίτευση να συντηρούν το μύθο ότι με τα χρήματα αυτά θα κλείσουν οι πληγές της πανδημίας; (για να αφήσουμε στην άκρη τις πληγές των μνημονίων).

Ερώτημα δεύτερο: Δεν ήταν η Κομισιόν που ενέκρινε το ελληνικό πρόγραμμα για το πού θα διοχετευθούν τα χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης; Αν είχαν τέτοιες επιφυλάξεις, τότε γιατί έδωσαν την έγκριση στο «Ελλάδα 2.0», ένα σχέδιο μάλιστα για το οποίο ακούσαμε ότι «κέρδισε επαίνους στις Βρυξέλλες για το συνεκτικό σχεδιασμό» του; Ή μήπως τελικά δεν εγκρίθηκε μετ΄επαίνων;

Ερώτημα τρίτο: Σωστά λένε κάποιοι ότι υπάρχουν και τα χρήματα του ΕΣΠΑ.Επρεπε να φτάσει το 2022 για να συνειδητοποιήσει η ΕΕ ότι οι χρηματοδοτήσεις πηγαίνουν συνήθως στους συνήθεις υπόπτους στην Ελλάδα και δεν έχουν την «προστιθέμενη αξία» που θα περίμεναν οι Βρυξέλλες; Οταν για παράδειγμα η ελληνική κυβέρνηση παρέδιδε την διαχείριση εθνικών αυτοκινητόδρομων, που φτιάχτηκαν με κοινοτικό χρήμα σε ιδιώτες στις Βρυξέλλες είχαν «ρεπό» και δεν το κατάλαβαν; Εκτός πια αν η Κομισιόν παραδέχεται πρακτικά, ότι δεν έχει ούτε την ικανότητα ούτε την δυνατότητα να ελέγξει, πού πηγαίνουν τα λεφτά από τα κοινοτικά ταμεία σε χώρες όπως η Ελλάδα.

Πέραν των οικονομικών υπάρχουν όμως και κάποια πολιτικά ερωτήματα.

Ερώτημα τέταρτο: Εχουν λησμονήσει άραγε οι Βρυξέλλες ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν έχει αφήσει και τις καλύτερες αναμνήσεις στην ελληνική κοινωνία; Επειδή ουσιαστικά ακυρώθηκε μέσα σε ένα διάστημα δύο ετών μια κυβέρνηση (ΠαΣοΚ) που είχε εκλεγεί πανηγυρικά, δίνοντας στους πολίτες το αίσθημα ότι τελικά η γνώμη τους και η ψήφος τους δε μετράει; Θέλουν άραγε να κάνουν το ίδιο λάθος; Αλλά τότε η χώρα βρισκόταν στα όρια της χρεωκοπίας. Διαβλέπουν ξανά κάτι τέτοιο, που να δικαιολογεί μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας; Και κυρίως βλέπουν στο ελληνικό πολιτικό προσωπικό διάθεση να παραδώσει τα κλειδιά με τόση ευκολία και σε «ποσοστά Ντράγκι» σε κάποιον «τεχνοκράτη»;

Ερώτημα πέμπτο: Αν το δούμε ψυχρά από τη μεριά των Βρυξελλών, έχουν ξεχάσει οι «τεχνοκράτες» ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν η απαρχή της κατακόρυφης ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ, (αυτούς που κάποιοι συνεχίζουν να αποκαλούν λαϊκιστές), αφού προηγουμένως υπήρξε μια κυβέρνηση Σαμαρά, ο οποίος (για να μην ξεχνιόμαστε) λίγο νωρίτερα έβγαινε στο Ζάππειο και υποσχόταν να τελειώσει τα μνημόνια; Με άλλα λόγια: Εχουν κάποιο λόγο οι «Βρυξέλλες» να θεωρούν ότι το «πείραμα Παπαδήμου» πέτυχε, για να επιδιώκουν να το επαναλάβουν;

Η δημοκρατία σε αδιέξοδο;

Υπάρχει βεβαίως και ένα άλλο πολύ πιο θεμελιώδες ζήτημα, που πάει πολύ μακρύτερα από το αν κάποιοι στις Βρυξέλλες κολακεύονται στην ιδέα ότι θα κληθούν να δώσουν λύση ως φυτευτοί «σοφοί» σε ένα αδιέξοδο κατόπιν διπλών εκλογών. Εκτός αν έχει πάψει να ισχύει το περιβόητο απόφθεγμα «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Αν το πιστεύουν αυτό ορισμένοι καλό θα είναι να το κοιτάξουν…

Τα πολιτικο-οικονομικά σενάρια έχουν βεβαίως πάντα το προτέρημα ότι είναι σαν ένας πλούσιος μπουφές πρωινού σε ένα ακριβό ξενοδοχείο. Ο καθένας διαλέγει από αυτά ότι του αρέσει και αφήνει στην άκρη τα υπόλοιπα. Συνήθως ο στόχος της διακίνησής τους είναι να βολιδοσκοπήσουν αντιδράσεις, να προετοιμάσουν καταστάσεις ή απλώς να αποπροσανατολίσουν από την ουσία ενός ζητήματος. Να βάλουν κάποιους στο στόχαστρο και να φέρουν κάποιους στο προσκήνιο. Στην προκειμένη περίπτωση η δυνατότητα επιλογών είναι πράγματι τεράστια. Διαλέγετε και παίρνετε.

Διαβάστε ακόμα

Παροχολογία και πόλωση ως τις κάλπες

Ληξιπρόθεσμες οφειλές: Ξεπέρασαν τα 111 δις-Με χρέη στο δημόσιο 4 εκατ. φορολογούμενοι

Ο Εμανουέλ Μακρόν ετοιμάζει βαλίτσες για το Κίεβο και τη Μόσχα