Αυτή τη Βουλή έχουμε – Αυτή θέλουμε;

Οποιος κατάφερε, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να παρακολουθήσει ολόκληρη ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι της τριήμερης συζήτησης στη Βουλή, δεν μπορεί παρά να αισθάνεται αποκαρδιωμένος από το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Αφήνοντας στην άκρη τους «ηγέτες» των κομμάτων για τους οποίους θα υπάρξουν τις επόμενες ώρες και μέρες πλείστες αναλύσεις και «αξιολογήσεις» και κάποιους υπουργούς, που «υποχρεώθηκαν» να μιλήσουν πιο «εξειδικευμένα» θα έλεγε κανείς ότι οι μεγάλοι νικητές της «μητέρας των μαχών» ήταν η μονοτονία, η προβλεψιμότητα και η έλλειψη οποιασδήποτε πρωτοτυπίας.

Πώς θα μπορούσε να βαθμολογήσει κανείς τους ομιλητές όλων των κομμάτων πλήν των πρωτοκλασσάτων;

Οι βουλευτές της ΝΔ έμοιαζαν να έχουν αποστηθίσει όλοι το ίδιο non paper, το οποίο αναπαρήγαγαν με ακούραστη μανία, λες και ήξεραν ότι τους παρακολουθούσε ένα αόρατο κομματικό μάτι έτοιμο να τους αξιολογήσει. Το μοτίβο ήταν σταθερό και από ένα σημείο και μετά αφόρητα ανιαρό, αφού όλοι επέλεξαν να κινηθούν στην ασφαλή πεπατημένη λέγοντας:

1. Ευχαριστούμε για την πρόταση μομφής για να δείξουμε πόσο καλοί είμαστε.
2. Κάνατε την πρόταση μομφής για να αποστρέψετε το βλέμμα από τα εσωκομματικά προβλήματά σας.
3. Το ΠαΣοΚ/ΚινΑλ ανεβαίνει και θα σας φτάσει.
4. Η κλιματική κρίση είναι μια τεράστια ανακάλυψη του σοφού πρωθυπουργού μας, και αυτή φταίει για την Αττική Οδό, όπου φταίει όμως και η Αττική Οδός.
5. Κι εσείς κάνατε το Μάτι και τη Μάνδρα και δε μπορείτε να ομιλείτε.
6. Το ξαναλέμε, ναι, ο πρωθυπουργός μας είναι σοφός. Και ξέρει και από συγγνώμη. Και έχει αναβαθμίσει διεθνώς τη χώρα.

Κυρίαρχο στοιχείο ήταν λοιπόν η έπαρση, η αυταρέσκεια και η επανάπαυση από την εικόνα σιγουριάς, που μεταδίδουν οι δημοσκοπήσεις. Οσο για την προσωπολατρεία στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, ως «ισχυρού χαρτιού» της παράταξης αυτή πια αρχίζει να θυμίζει διαστάσεις Βόρειας Κορέας. Οσο για τις δικαιολογίες που ακούστηκαν και τη διαρκή προσπάθεια σύγκρισης με το παρελθόν προκύπτει το ερώτημα: Πώς μπορεί μια κυβέρνηση να λέει ότι βάζει ψηλά τον πήχυ και από την άλλη να συγκρίνεται διαρκώς με τους προκατόχους της που τους κατηγορεί ότι «διέλυσαν τη χώρα»

Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ από την άλλη έμοιαζαν συχνά να μην ξέρουν το λόγο για τον οποίο έγινε η πρόταση μομφής. Εδειχναν αδιάβαστοι, χωρίς στόχευση, σα να μην πιστεύουν ούτε στο νόημα της πρότασης, ούτε πραγματικά στο ενδεχόμενο εκλογικής νίκης του κόμματός τους. Δεν έχουν καταφέρει ακόμα να ξεπεράσουν τις ενοχές τους για την περίοδο της δικής τους διακυβέρνησης και τα δικά τους λάθη. Δεν παρουσίασαν κάποιες συγκεκριμένες προτάσεις για το τι θα μπορούσε να είχε γίνει καλύτερα απέναντι στην «Ελπίδα». Δεν τόλμησαν να μιλήσουν για την ουσία μιας αποικιοκρατικής σύμβασης για ένα σύγχρονο αυτοκινητόδρομο, που δεν είναι και η μοναδική. Δεν έθιξαν ζήτημα επιστροφής στο Δημόσιο των εθνικών αυτοκινητοδρόμων, κάτι που έθιξε για παράδειγμα το ΜΕΡΑ 25 και κάτι που ισχύει σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης.

Οι περισσότεροι δε, απουσίαζαν επί ώρες από την αίθουσα της Βουλής δίνοντας δικαίωμα στους συναδέλφους της ΝΔ να τους «τρολάρουν». (Οχι οτι εκείνοι είχαν πιο έντονη παρουσία στα έδρανα). Συμπερασματικά θα έλεγε κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έβγαλε την εικόνα που προσπαθεί να μεταδώσει πλέον ο Αλέξης Τσίπρας μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης, που περνά δυναμικά στην αντεπίθεση και είναι έτοιμη να ξαναπάρει την κυβερνητική εξουσία. Για να μην αναφέρουμε αυτό, που σαρκαστικά επεσήμαναν βουλευτές του ΚΚΕ. Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ λέει ότι αφουγκράζεται την κοινωνία, με την οποία «συνομιλεί», γιατί δεν τόλμησε να καλέσει και σε μια συγκέντρωση τα μέλη και τους φίλους του με το αίτημα «Να φύγει αυτή η επικίνδυνη κυβέρνηση»;

Οι βουλευτές του ΠαΣοΚ (γιατί περί αυτού πρόκειται) έδειξαν τα χαωτικά κενά πολιτικής, που ακόμα υπάρχουν σε ένα κόμμα, που λέει ότι «έρχεται από το μέλλον», αλλά ακόμα μοιάζει να ονειρεύεται και να συμπεριφέρεται με βάση τα «περασμένα μεγαλεία» από το παρελθόν. Ηταν πρόδηλη τόσο η αμηχανία τήρησης αποστάσεων απέναντι στα δύο κόμματα του σύγχρονου «δικομματισμού», αλλά και η έλλειψη στελεχών σε ένα κόμμα που έχει αποψιλωθεί και από τις δύο μεριές (και δεξιά του και αριστερά του) και θα χρειαστεί χρόνο για να φτιάξει νέα «πρόσωπα», που θα είναι αναγνωρίσιμα και κυρίως θα τραβούν την προσοχή με τα όσα λένε.

Η «απουσία» του Νίκου Ανδρουλάκη θα λειτουργεί μονίμως ως «χάντικαπ» τους επόμενους μήνες και στο δρόμο προς τις κάλπες και δε μπορεί να καλύπτεται με κάποιες θεατρικές καταγγελίες για φίμωσή του, όπως επιχειρήθηκε την πρώτη μέρα της συνεδρίασης. Εν κατακλείδι οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος θα πρέπει να αναρωτήθηκε από πού προκύπτει αυτό το «κύμα ανόδου» που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις για το ΠαΣοΚ. Σίγουρα όχι από την εικόνα και τις ρητορικές ικανότητες των βουλευτών του.

Ολα τα παραπάνω βεβαίως δεν έχουν απόλυτη ισχύ. Υπήρξαν και κάποιες παρεμβάσεις που ξεχώρισαν, που άφησαν στην άκρη τα τετριμμένα, που ήταν στοχευμένες και είχαν πραγματικά κάτι να πουν. Αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα και για τα μικρότερα, τα οποία έχουν βεβαίως και τη δικαιολογία ότι οι κοινοβουλευτικές τους ομάδες είναι πολύ μικρότερες. Και από αυτά πάντως υπήρξαν κάποιες παρεμβάσεις που μπορούσαν να χαρακτηριστούν σοβαρές και αξιοπρόσεκτες. Σκοπίμως δεν αναφέρονται εδώ ονόματα. Γιατί τότε θα έπρεπε να μιλήσουμε και για αυτούς που κάνουν επαναστατική γυμναστική και για εκείνους, που πουλούν ανέξοδο «πατριωτισμό». Αυτά ήταν στοιχεία που για μια ακόμα φορά δεν έλειψαν, από το «Ναό της Δημοκρατίας».

Η ουσία είναι μια. Η Βουλή έτσι όπως την είδαμε αυτό το τριήμερο αποπνέει πολύ παλαιοκομματισμό. Τα παραδοσιακά κλισέ, οι κραυγές δίχως νόημα, η παρελθοντολογία, οι επικλήσεις στην «αξία» των αρχηγών, η εξάρτηση από την έυνοιά τους, τα ίδια μπλε κοστούμια λες και έκαναν όλοι συμφωνία με τον ίδιο ράφτη. Παλιές γνωστές μορφές, «έμπειροι κοινοβουλευτικοί», που έμοιαζαν να κάνουν αγγαρεία. Αγχωμένοι «άγνωστοι» στο ευρύ κοινό νεώτεροι βουλευτές, που υιοθετούν τα ίδια πρότυπα συμπεριφοράς και αγχωμένα προσπαθούν να χωρέσουν σε επτάλεπτες ομιλίες το δικό τους όνειρο για επανεκλογή και τις ελπίδες των ψηφοφόρων τους ότι θα είναι ο «άνθρωπός τους» για τα δικά τους τοπικά προβλήματα.

Αυτή είναι η Βουλή θα πουν κάποιοι. Πράγματι. Το ερώτημα είναι αν αυτή είναι η Βουλή που θέλουμε. Για να μας θυμίζει ότι είναι αποτέλεσμα δικών μας επιλογών.

Διαβάστε ακόμα:

Σείστηκε ο Βεζούβιος και βγήκε… ο Ματαρέλα

Εκλογές στην Πορτογαλία: Πληθώρα σεναρίων για την επόμενη μέρα

Γιατί ο Ερντογάν αυτοπροτείνεται ως… μεσολαβητής μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ για την Ουκρανία