Η πρόταση μομφής και τα πολιτικά όριά της

Η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν πιστεύω στις προτάσεις μομφής (όπως άλλωστε και στις εξεταστικές επιτροπές). 

Σαράντα οκτώ χρόνια από τη Μεταπολίτευση, δεν έχω δει ούτε μία πρόταση μομφής, είτε στρέφεται εναντίον της εκάστοτε κυβέρνησης είτε συγκεκριμένων υπουργών, να δικαιολογεί έστω το κόστος της ενέργειας που καταβλήθηκε για την υποβολή και την υποστήριξή της: Χαρτί, μελάνι, γιγαμπάιτς, συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, πλακάτ, ντουντούκες κ.λπ.

Η θεωρία λέει ότι, μέσα στο ισχύον κοινοβουλευτικό πλαίσιο, μια πρόταση μομφής συσπειρώνει αντί να αποδομεί την εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Κι όταν λέμε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δεν εννοούμε μόνο τους βουλευτές που την απαρτίζουν, αυτό είναι σχεδόν αυτονόητο. Ακόμα και στις συνθήκες που επικρατούσαν κατά τη διάρκεια της πρώτης μνημονιακής διακυβέρνησης Παπανδρέου (2009-2012), όταν η κυβερνητική πλειοψηφία είχε κατακερματιστεί, δεν ήταν οι προτάσεις μομφής που έδωσαν τη λύση.

Όταν μιλάμε για συσπείρωση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας αναφερόμαστε σε  ολόκληρο το μπλοκ εξουσίας που στηρίζει την εκάστοτε κυβέρνηση: Μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, μέσα μαζικής επικοινωνίας, κέντρα ισχύος στον κρατικό μηχανισμό, διαμορφωτές της κοινής γνώμης κ.λπ.   

Δεν καταφέρομαι εδώ εναντίον του κοινοβουλευτικού συστήματος όπως ισχύει, απλώς προσδιορίζω τα όριά του και τις αντιφάσεις του. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο κινείται αντικειμενικά η πρόταση μομφής που κατέθεσε ο Αλέξης Τσίπρας.

Το χειρότερο είναι πως η συγκεκριμένη πρόταση δίνει επίσης λαβές να υποπτευθεί κανείς ότι ο πραγματικός στόχος της δεν είναι η κυβερνητική πλειοψηφία αλλά το ΚΙΝΑΛ που, σύμφωνα με τελευταίες -αμφισβητούμενες πάντως- δημοσκοπήσεις, απειλεί την πρωτοκαθεδρία του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολιτευτικού πόλου.

Αυτά ως προς τη θεωρία. Όσον αφορά όμως την πράξη, έθεσα στον εαυτό μου τα εξής απλά ερωτήματα: 

Αν δεν υποβληθεί τώρα πρόταση μομφής, μετά το φιάσκο της αντιμετώπισης της κακοκαιρίας, πότε;

Αν δεν υποβληθεί τώρα πρόταση μομφής, με την κυβέρνηση να επιρρίπτει -όπως συνηθίζει-, τις ευθύνες του «επιτελικού κράτους» στους μετεωρολόγους και στην ιδιωτική εταιρεία «Αττική Οδός», πότε;

Όταν, την ίδια στιγμή σπεύδει να ρίξει στα μαλακά την ιδιωτική εταιρεία με την αποζημίωση των 2.000 που πρότεινε, ώστε να τη γλυτώσει από πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις των παθόντων, πότε;

Όταν τα νούμερα των θυμάτων της πανδημίας έχουν εκτοξευθεί και μας έχουν οδηγήσει στις πρώτες θέσεις μεταξύ των χωρών της Ε.Ε., πότε;

Όταν γι’ αυτές τις επιδόσεις -που δεν γίνεται πια να εξωραϊστούν- ενοχοποιούνται και πάλι όλοι οι άλλοι εκτός από την καθ’ ύλην αρμόδια κυβέρνηση -οι πολίτες, οι επιδημιολόγοι, η αντιπολίτευση-, πότε;

Όταν η κυβέρνηση, εθελοτυφλώντας για τις εκατόμβες των νεκρών, απεργάζεται και πάλι μέτρα χαλάρωσης έναντι της πανδημίας για λόγους στενά οικονομικούς, πότε;

Όταν η ακρίβεια έχει απογειωθεί χωρίς την παραμικρή ένδειξη αποκλιμάκωσης, πότε; 

Το ηθικό δίδαγμα απ’ αυτές τις δυστοπικές για την ελληνική κοινωνία εικόνες είναι ότι η υποβολή της πρότασης μομφής ήταν μονόδρομος. 

Εντελώς άλλο ζήτημα είναι το πώς η αντιπολίτευση, στο σύνολό της, θα μπορέσει μετά τη δεδομένη απόρριψή της από τη Βουλή να αναδείξει αποτελεσματικές διεξόδους στα ανοιχτά ζητήματα που απειλούν άμεσα τη συνοχή και το μέλλον της χώρας.

Διαβάστε ακόμη:

Δημήτρης Τερζής: Πρόταση μομφής: Γιατί o Αλέξης Τσίπρας την έκανε τώρα;

Γιάννης Παντελάκης: Στο μυαλό ενός εγκλωβισμένου στην Μεσογείων πολίτη

Κώστας Αργυρός: Οι ιδιώτες «μπορούν καλύτερα» αλλά… εξαιρούνται οι σφοδρές χιονοπτώσεις