Τα σχέδια για στρατιωτική τεχνολογία, πίσω από την πυρηνική ενέργεια που προωθεί ο Μακρόν

Ο εξαγνισμός της πυρηνικής ενέργειας από την ΕΕ, με πρόσχημα το φτηνό ρεύμα είναι το καλύτερο όχημα για την επιδότηση και ανάπτυξη αυτής της τεχνολογίας και για στρατωτικούς σκοπούς.

Το 2020 ο Εμανουέλ Μακρόν σε μια επίσκεψή του σε ένα εργοστάσιο πυρηνικής τεχνολογίας είχε ξεστομίσει αυτό που αποφεύγει να θυμίζει τους τελευταίους μήνες: «χωρίς πυρηνική ενέργεια για ειρηνικούς σκοπούς δε μπορεί να υπάρξει και στρατιωτική αξιοποίηση αυτής της τεχνολογίας και το αντίστροφο». Είναι κάτι που δεν αναφέρει και τόσο συχνά τώρα, που έχει σχεδόν καταφέρει να βαφτίσει «καθαρή και βιώσιμη» την πυρηνική τεχνολογία στην Ευρώπη, παρά τις οξείες αντιδράσεις χωρών, όπως η Αυστρία και το Λουξεμβούργο, και ενώ η Γερμανία επιμένει να σφυρίζει αδιάφορα.

Μέρος της γαλλικής πολεμικής μηχανής

Η αλήθεια είναι ότι η πυρηνική αυτονομία της Γαλλίας αποτελούσε παραδοσιακά μέρος της εθνικής αυτοπεποίθησης των Γάλλων ως «μεγάλου έθνους», αν και ατυχήματα, όπως του Τσέρνομπιλ αρχικά και της Φουκουσίμα αργότερα, προκάλεσαν κάποιες ρωγμές στο σχετικό πολιτικό αφήγημα και ενίσχυσαν φόβους για το πόσο ανεξέλεγκτη τελικά μπορεί να αποδειχτεί, αυτή η μορφή ενέργειας. Ομως ο σημερινός πρόεδρος της Γαλλίας δείχνει να ποντάρει στην πυρηνική τεχνολογία ως συμβολή στην οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας του, αλλά και ενίσχυσης της στρατιωτικής της ισχύος.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Γαλλία επενδύει υπέρογκα ποσά στην πυρηνική ενέργεια, που αν τα συνυπολογίσει κανείς αποδεικνύεται ότι τελικά για τον καταναλωτή ο λογαριασμός δεν είναι και τόσο χαμηλός. Για παράδειγμα ο νέος πυρηνικός αντιδραστήρας στην Φλαμανβίλ έχει υπολογιστεί ότι κοστίζει σχεδόν 20 δισ. ευρώ, τα οποία σε τελική ανάλυση πληρώνουν οι Γάλλοι φορολογούμενοι.

Μικροί ευέλικτοι αντιδραστήρες

Πάρα πολλές ελπίδες έχει επενδύσει η γαλλική κυβέρνηση και στους νέου τύπου μικρούς και «ευέλικτους» αντιδραστήρες. Εδώ η σχέση ειρηνικής και πολεμικής έρευνας είναι εμφανής. Οι μικροί σύγχρονοι αντιδραστήρες που επαινούνται για την ασφάλειά τους και θα μπορούσαν να αναπτυχθούν σε πολυάριθμες μονάδες διάσπαρτες σε όλη τη χώρα, όπως φιλοδοξεί η γαλλική κυβέρνηση, αλλά να αποτελέσουν και εξαγώγιμο προϊόν για άλλες χώρες, «συγγενεύουν» με εκείνους, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε πυρηνικά υποβρύχια δίνοντας τους πολλαπλάσια της σημερινής αυτονομία και τη δυνατότητα να παραμένουν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας μέχρι και τρεις μήνες.

Οπως επεσήμαινε η Ανγκέλικα Κλάουσεν, συμπρόεδρος της Διεθνούς Ενωσης Ιατρών για την Αποτροπή ενός Πυρηνικού Πολέμου «αν η Γαλλία δεν καταφέρνει να διατηρεί το κομμάτι της πυρηνικής της οικονομίας στο πιο σύγχρονο τεχνολογικά επίπεδο, τότε δεν θα μπορεί να διατηρεί και να εκσυγχρονίζει και το πυρηνικό της οπλοστάσιο».

Το ερώτημα είναι βεβαίως, πώς η ατομική προοπτική της Γαλλίας συμβαδίζει και με τα σχέδια της για την ευρωπαϊκή «στρατηγική αυτονομία» και ασφάλεια.

Ο πυρηνικός μαραθώνιος δεν έληξε ποτέ

Φυσικά η Γαλλία δεν είναι η μόνη χώρα, που επενδύει σταθερά σε αυτή την τεχνολογία. Αυτό ισχύει ανεξαιρέτως για όλες τις «επίσημα» πυρηνικές δυνάμεις ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Βρετανία και – το χειρότερο – προφανώς δεν αφήνει ανεπηρέαστες τις φιλοδοξίες άλλων χωρών, που «ψάχνουν και ψάχνονται» στον τομέα αυτό.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες κινούνται ακριβώς στην ίδια λογική «συνδυασμού» των ειρηνικών με τις πολεμικές χρήσεις των νέων πυρηνικών τεχνολογιών. Ο τομέας αυτός αποκαλείται σες διάφορα έγγραφα «ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια της χώρας». Το ατομικό λόμπυ στις ΗΠΑ απορροφά ετησίως περίπου 42 δισ. δολάρια, ενώ παγκοσμίως το ποσό αυτό υπολογίζεται ότι αγγίζει τα 100 δισ. Τα ποσά αυτά δεν αφορούν στρατιωτικές, αλλά αποκλειστικά «ειρηνικές χρήσεις», σύμφωνα με την ICAN, την «Διεθνή Εκστρατεία για την Κατάργηση των Πυρηνικών Οπλων».

Οι υπερηχητικοί πύραυλοι

Παράλληλα τρέχουν άλλες τεχνολογικές εξελίξεις που προκαλούν ανησυχίες, όπως η ανάπτυξη από Κίνα και Ρωσία υπερηχητικών πυραύλων, που θα μπορούν να αναπτύσσουν ταχύτητες μέχρι και 8.000 χιλιομέτρων την ώρα.

Στην περίπτωση της Γαλλίας φαίνεται ότι το «χαστούκι» της ακύρωσης από την Αυστραλία της αγοράς ντιζελοκίνητων υποβρυχίων έδωσε το έναυσμα για εντατικοποίηση των ερευνών πάνω στους μικρούς αρθρωτούς αντιδραστήρες (Small Modular Reactors), που θα μπορούν να εγκατασταθούν σε υποβρύχια, τα οποία θα μπορούν να εξαφανίζονται για μήνες στο βυθό της θάλασσας, να αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες και να φέρουν φυσικά πυρηνικές κεφαλές. Την ώρα λοιπόν, που κάποιοι μετρούν «κεφάλια» στρατιωτών στα ουκρανικά σύνορα οι πυρηνικές δυνάμεις αγωνίζονται σε μια κούρσα δίχως τελειωμό για την απόκτηση «πυρηνικών υπερόπλων».

Ο κ. Μακρόν μπορεί να μιλάει για ειρήνη, αλλά προωθεί μια αντίληψη υπερεξοπλισμών για την διασφάλισή της, σε μια λογική αποτροπής των εξωτερικών εχθρών. Μια αντίληψη, που κάποιοι έλπιζαν ότι εγκαταλείφθηκε, μετά το τέλος του «Ψυχρού Πολέμου». Δεν ήταν καθόλου τυχαίο, ότι μια από τις πρώτες συναντήσεις στο πλαίσιο της γαλλικής προεδρίας στην ΕΕ ήταν στις 12 και 13 Ιανουαρίου, όταν οι Υπουργοί Αμυνας κλήθηκαν στη Βρέστη, στο λιμάνι που φυλάσσονται τα πυρηνικά του γαλλικού Ναυτικού.

Προφανώς ο Γάλλος πρόεδρος θέλει να πείσει τους εταίρους του, ότι η ατομική ενέργεια εκτός από «φτηνή ενέργεια» μπορεί να εξασφαλίσει και μεγαλύτερο στρατιωτικό κύρος στην Ευρώπη, που αυτή τη στιγμή κανείς δεν την υπολογίζει παγκοσμίως ως μια υπολογίσιμη δύναμη. Για την πατρίδα του μετά την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ και ενόψει προεδρικών εκλογών το αφήγημα περιλαμβάνει το ρόλο μιας υπερήφανης πυρηνικής υπερδύναμης, της μοναδικής εντός της ΕΕ. Το ερώτημα είναι πόσοι από τους Ευρωπαίους θέλουν να τον ακολουθήσουν σε μια τέτοια πολιτική.

Διαβάστε ακόμα

Ουκρανία: Μια κρίση που βολεύει πολλούς

Το Μάλι μετατρέπεται σε «Αφγανιστάν της Γαλλίας» και «Βατερλό του Μακρόν»

Γαλλικές εκλογές: Γιατί έχουν σημασία για την κυβέρνηση Μητσοτάκη