Το «σύνδρομο Κατσίκη» προβληματίζει το Μαξίμου – Στο τραπέζι και ο εκλογικός νόμος

«Θα έπρεπε να αλλάξω τον εκλογικό νόμο και να πάω αμέσως σε εκλογές». Αυτή η φράση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που ειπώθηκε λίγο καιρό μετά την πτώση του από την κυβέρνηση (1993) φαίνεται ότι επανέρχεται σήμερα στο στενό επιτελείο του γιου του και πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, καθώς οι πρόσφατες εξελίξεις δείχνουν ότι το «όνειρο» των διπλών εκλογών και της αυτοδυναμίας απομακρύνεται επικίνδυνα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στο Μέγαρο Μαξίμου συζητείται όλο και πιο έντονα το ενδεχόμενο νέας αλλαγής του εκλογικού νόμου, ώστε να εξυπηρετεί περισσότερο την «ανάγκη για κυβερνησιμότητα» κι όχι την ακριβή αποτύπωση στη Βουλή των πολιτικών συσχετισμών που θα βγάλουν οι κάλπες.

Οι συνεργάτες του πρωθυπουργού έχουν αντιληφθεί ότι είναι πιθανό το εκλογικό ποσοστό της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης, με απλή αναλογική, να είναι πολύ χαμηλότερο από αυτό που απαιτείται για κοινοβουλευτική πλειοψηφία (περίπου 37,2- 27,5%) και άρα να είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί στις δεύτερες εκλογές μια άνετη πλειοψηφία (αφού το «σύνδρομο Κατσίκη» δηλ. της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας με μόλις μια έδρα αποδείχθηκε μοιραίο για τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού).

Με αυτά τα δεδομένα, οι λύσεις είναι είτε μια τρίτη προσφυγή στις κάλπες – όμως είναι πολύ δύσκολο να διερευνηθεί το πώς θα συμπεριφερθεί το εκλογικό σώμα στις απανωτές εκλογές –  είτε ένα εκλογικό σύστημα που θα επιτρέπει τον σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης, με εκλογική δύναμη περίπου στο 35% (η αυτοδυναμία εξαρτάται κι από το ποσοστό που αθροιστικά θα συγκεντρώσουν όσα κόμματα μείνουν εκτός Κοινοβουλίου).

Η νέα αλλαγή του εκλογικού νόμου ακόμα συζητιέται ως σενάριο, ως ενδεχόμενο μεταξύ των συνεργατών του κ. Μητσοτάκη, ωστόσο εάν όλα τα άλλα ενδεχόμενα αποδειχθούν λιγότερο ευνοϊκά, τότε ίσως να εξεταστεί η   υλοποίησή του. 

Διαβάστε επίσης:

Οι εισηγήσεις των «εκλογολόγων» του Μαξίμου για τρίτες εκλογές και το σενάριο «Έλληνα Ντράγκι»

Εκλογές για Προοδευτική διέξοδο ή…σενάρια εκλογών;

Το εκλογικό παράθυρο του Μαρτίου και το άγχος της (μη) αυτοδυναμίας