Αυτοί που πραγματικά «μετράνε», όταν δεν πάνε για δουλειά λόγω ασθένειας

Ο Guardian ανέφερε την παραμονή Χριστουγέννων ότι πάνω από 3.000 πτήσεις ματαιώθηκαν, παγκοσμίως εξαιτίας κρουσμάτων κορωνοϊού που «καθήλωσαν» πληρώματα αεροσκαφών σε καραντίνα. Στη Γερμανία η αγωνία για τις επιπτώσεις της «Ομικρον» εδώ και κάποιες μέρες δεν έχει να κάνει τόσο με την «ποιότητά» όσο με την «ποσότητα» της. Τα υψηλά ποσοστά μεταδοτικότητας δίνουν τροφή σε ένα ιδιαίτερα ζοφερό σενάριο.

Τι θα συμβεί αν χρειαστεί να λείψουν από τη δουλειά της αυτοί που «λειτουργούν» το κράτος, αυτοί που φροντίζουν να κινούνται καθημερινά τα γρανάζια του, ανεξαρτήτως καιρού, εορτών ή πανδημίας. Οδηγοί τρένων και λεωφορείων, υπάλληλοι στην αλυσίδα τροφοδοσίας, εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ, οι συλλέκτες απορριμάτων, συντηρητές σε μονάδες παραγωγής ενέργειας. Ολοι αυτοί που κάνουν καθημερινά το αυτονόητο χωρίς να τους σκεφτόμαστε παρά μόνο όταν μας λείψουν. Οι αναφορές στους παραπάνω είναι ενδεικτικές γιατί πιθανώς και εγώ να μην μπορώ να τους σκεφτώ όλους.

Και φυσικά πάνω από όλους, οι εργαζόμενοι της Υγείας. Αν αρρωστήσουν μαζικά, ανάμεσά τους λόγω μετάλλαξης και ένα ποσοστό των εμβολιασμένων, πώς θα αποφευχθεί η κατάρρευση των νοσοκομείων και όλων των δομών της Υγείας; Ποιές θα είναι οι συνέπειες;

Στο πρώτο κύμα της πανδημίας υποτίθεται ότι συνειδητοποιήσαμε ως κοινωνία τη σημασία όλων αυτών των ανθρώπων, που δεν είχαν την πολυτέλεια να μην πάνε στη δουλειά τους, ακόμα και εν μέσω της πιο σκληρής καραντίνας. Γιατί αλλιώς θα κατέρρεαν ολόκληρα κράτη και οι μηχανισμοί τους. Βγήκαμε τότε στα μπαλκόνια για να χειροκροτήσουμε κάποιους. Αλλά αυτό είναι πια ντεμοντέ.

Τα πραγματικά κρίσιμα και χρήσιμα επαγγέλματα είναι αυτά που θεωρούνται συχνά και από την πολιτική ως αυτονόητα και καταλήγουν παραμελημένα, επειδή η ζωτικότητά τους δεν «φαίνεται» και τις 365 μέρες του χρόνου. Δυστυχώς δεν είδαμε τα τελευταία δύο χρόνια να αλλάζει κάτι σε αυτή την λογική, ούτε σε επίπεδο αμοιβών και αναγνώρισης, ούτε σε επίπεδο ενίσχυσης συγκεκριμένων κλάδων του δημόσιου τομέα κυρίως σε ότι αφορά τις υποδομές. Η μοναδική ελπίδα και στόχευση των κυβερνώντων μοιάζει να είναι η επιστροφή (επιτέλους) στα παλιά. Στην αποκαλούμενη πρότερη «κανονικότητα».

Δεν συνέβη στον τομέα της υγείας με την πανδημία, δεν συνέβη στον τομέα της πυροπροστασίας με τις φωτιές, δεν συμβαίνει γενικότερα στον τομέα της πολιτικής προστασίας μετά τις όποιες καταστροφές. Τελικά αποδεικνύεται ότι μόνο ένα ακόμα πιο ακραίο σενάριο καταστροφής μπορεί να οδηγήσει σε μια πραγματική αναθεώρηση της άποψης για το ποιοί είναι αυτοί που πραγματικά «μετράνε», αυτοί που μας κάνουν να νοιώθουμε όλοι ασφαλείς και άνετοι στην καθημερινότητά μας.

Διαβάστε ακόμα

Εκατοντάδες ακυρώσεις πτήσεων σε ΗΠΑ και Αυστραλία λόγω κρουσμάτων στα πληρώματα

Βρετανική μελέτη: Εξασθενεί μετά 10 εβδομάδες η προστασία της τρίτης δόσης έναντι της «Όμικρον»