Αλλάζει κάτι στο ουκρανικό; Γιατί το Politico φοβάται νέο «Μαϊντάν»

Την ώρα που εντείνονται διεθνώς οι πιέσεις προς τη Ρωσία για τον τερματισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία, αυξάνονται και οι αντιδράσεις για την διακυβέρνηση Ζελένσκι. «Αυταρχισμός, διαφθορά και μεγαλομανία» είναι το τρίπτυχο της κριτικής προς τον Ουκρανό πρόεδρο, το οποίο επισημαίνει, και μάλιστα με σκωπτικό τρόπο, ο αρθρογράφος Τζέιμι Ντέτμερ, σε κείμενο-παρέμβαση μέσω του Politico, το οποίο φέρει τον τίτλο «Η Ουκρανία θα μπορούσε να βρεθεί μπροστά σε ένα νέο Μαϊντάν».

Για την ιστορία, ως «Μαϊντάν» έχει καταγραφεί στη συνείδηση των Ουκρανών, το κύμα των πολύνεκρων διαδηλώσεων που έγιναν στα τέλη Νοεμβρίου του 2013 με επίκεντρο την ομώνυμη πλατεία. Ήταν τότε που η φιλορωσική προεδρία του Βίκτορ Γιανούκοβιτς, αποφάσισε να αποχωρήσει από τη συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και να ενδυναμώσει τους δεσμούς της χώρας με τη Μόσχα. Ακολούθησαν μαζικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, οι οποίες εξελίχθηκαν σε κίνημα (Euromaidan) και πήραν γρήγορα διαστάσεις επανάστασης. Στις διαδηλώσεις εκείνες 127 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην πλατεία (Maidan) Ανεξαρτησίας στο Κίεβο, οι περισσότεροι από τα πυρά ελεύθερων σκοπευτών.

Ποια στοιχεία όμως της σημερινής πραγματικότητας στην Ουκρανία είναι εκείνα που ωθούν τον Τζέιμι Ντέτμερ να βλέπει ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να ξαναζήσει τα ίδια και «να βρεθεί μπροστά σε ένα νέο Μαϊντάν». Σύμφωνα με τον αρθρογράφο του Politico μετά τον πόλεμο θα υπάρχουν πολύ υψηλές προσδοκίες και θα είναι μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη περίοδος για την ανοικοδόμηση και την αναμόρφωση της Ουκρανίας. Στο πλαίσιο αυτό όμως, ο πρόεδρος Ζελένσκι δείχνει να γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος. Πολύ περισσότερο, όταν τα νεότερα από τα πολεμικά μέτωπα δεν είναι καλά για το Κίεβο και η πιθανότητα μιας ουκρανικής αντεπίθεσης, στην οποία η Δύση επένδυσε πολλά, δείχνει να ξεθωριάζει.

Ο Ντέτμερ επικαλείται στο άρθρο του δηλώσεις πολιτικών και αναλυτών, όπως η βουλευτής Ίνα Σοβσούν, μέλος του φιλοευρωπαϊκού κόμματος Holos, η οποία, αφού δηλώνει ότι ήταν «στους δρόμους στην Πορτοκαλί Επανάσταση το 2004 και στο δρόμο και το 2014 (Maintan) δείχνει να υποπτεύεται ότι άλλη μια περίοδος πολιτικής αναταραχής μπορεί να είναι καθ΄ οδόν για τη χώρα της. Η ίδια συμπληρώνει ότι, όπως ο ξεσηκωμός στο Μαϊντάν είχε απρόβλεπτες επιπτώσεις έτσι και ο πόλεμος θα έχει τις ανάλογες, καθώς, μέσα σε ένα υψηλό εθνικό φρόνημα οι λαϊκές απαιτήσεις για ένα καλύτερο μέλλον είναι τεράστιες και δεν θα είναι εύκολο να ικανοποιηθούν.

Ο αρθρογράφος επισημαίνει ότι η Σοβσούν δεν είναι η μόνη πολιτικός που βλέπει στην σημερινή κατάσταση τη δημιουργία συνθηκών μια μελλοντικής εξέγερσης. Αναφέρει μάλιστα ως ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στην Ουκρανία το γεγονός ότι πρώην μέλος του υπουργικού συμβουλίου επίσης προειδοποιεί ότι είναι πιθανό «ένα νέο Μαϊντάν». Το γεγονός δε, ότι ζητά να μιλήσει στο Politico υπό καθεστώς ανωνυμίας, φοβούμενος ότι θα κατηγορηθεί, όπως και άλλοι βουλευτές, για υπονόμευση της ουκρανικής αντίστασης είναι ενδεικτικό για την εικόνα της δημοκρατίας στη χώρα.

Κατά τον ίδιο, οι πολίτες αναζητούν αλλαγές, εισόδημα και δικαιοσύνη, μέσα από την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων που ο Ζελένσκι υποσχέθηκε, αλλά έχει παγώσει. «Οι άνθρωποι θα απαιτήσουν αυτά να γίνουν πολύ γρήγορα» σχολιάζει ο βουλευτής για να προσθέσει ότι η κατάσταση αυτή μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολη για τον Ζελένσκι, καθώς έχει αρχίσει και γίνεται μέρος του προβλήματος, ως ηγέτης με αυταρχικές διαθέσεις.

Το Politico σχολιάζει επίσης ότι μπορεί ο Ζελένσκι να διαφημίζεται παγκοσμίως ως ένα έμβλημα δημοκρατίας, όμως έμπειροι αναλυτές βλέπουν κάτι διαφορετικό πίσω από την υψηλή δημοφιλία του. Εκτιμούν ότι τα υψηλά ποσοστά του σχετίζονται περισσότερο με το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας των Ουκρανών, εξαιτίας της εισβολής.

Ο Ζελένσκι εξελέγη, άλλωστε, με εντυπωσιακά ποσοστά, υποσχόμενος μεταρρυθμίσεις που ποτέ δεν έκανε. Μάλιστα η δημοτικότητά του βυθίστηκε γρήγορα, όταν αποφάσισε να διώξει από την κυβέρνησή του έναν μεταρρυθμιστή υπουργό. Ακολούθησε βέβαια η υπουργοποίηση φίλων και πρώην συνεργατών του, ενώ αυξήθηκαν οι κατηγορίες εναντίον του, ότι γίνεται ολοένα και πιο αυταρχικός, ότι κυβερνά με προεδρικά διατάγματα και ότι έχει βάλλει στο στόχαστρο πολιτικούς αντιπάλους του. Σε αυτά, τέσσερις μήνες πριν από τη ρωσική εισβολή, προστέθηκαν και οι αποκαλύψεις ότι ο Ουκρανός πρόεδρος και δύο στενοί του συνεργάτες ενεπλάκησαν σε υπόθεση με εταιρεία offshore, όπως καταγράφηκε και στα Pandora Papers, με τον Ζελένσκι να κατηγορείται ότι τις δημιούργησε πριν εκλεγεί στην εξουσία, αλλά συνέχισε να κερδίζει από αυτές.

Στη διάρκεια του πολέμου δημιουργήθηκαν όμως και άλλα ερωτήματα, με αποτέλεσμα πολιτικοί της αντιπολίτευσης, αλλά και μέλη της κοινωνίας των πολιτών, να σημειώνουν ότι ο Ζελένσκι μπορεί να βρεθεί απολογούμενος και για το γεγονός ότι ακόμη και μετά την εισβολή, συνέχισε να κυβερνά με φίλους και πρώην συνεργάτες του, προσπαθώντας να εγκαθιδρύσει μια ελεγχόμενη δημοκρατία με το κόμμα του ως τη μοναδική κυρίαρχη δύναμη.

Κάποιοι φοβούνται ότι ο Ζελένσκι μπορεί να γίνει περίγελος διεθνώς, καθώς, όπως σημειώνει πρώην υπουργός «θεωρεί τον εαυτό του ως τον πιο σημαντικό πολιτικό στον κόσμο και ότι ο Τζο Μπάιντεν , όπως και οι Εμανουέλ Μακρόν και Όλαφ Σολτς είναι πολύ κατώτεροί του». Αυτή η μεγαλομανία και η ανάγκη του να είναι πρωταγωνιστής, ίσως να κρύβεται και πίσω από την άρνησή του στον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας εν μέσω πολέμου.

Οι ειδήσεις σήμερα

Παπαδημούλης: Στηρίζουμε την άρση της ασυλίας του Αλ. Γεωργούλη

Συμφωνία για εικοσιτετράωρη κατάπαυση του πυρός στο Σουδάν – Επικοινωνία Δένδια με τον Έλληνα πρέσβη στην Αίγυπτο

Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε και για κυβέρνηση ανοχής