Ζηλεύει ο Σολτς τον Μητσοτάκη;

Η γερμανική κυβέρνηση κλυδωνίζεται, αλλά αυτό έχει να κάνει με προβλήματα προσανατολισμού των κομμάτων και όχι με την παράδοση των κυβερνήσεων συνεργασίας

Εκανε μια φιλότιμη προσπάθεια ο Έλληνας πρωθυπουργός να ξεπεράσει σε φαιδρότητα τη δήλωση που είχε κάνει κάποτε το δεξί του χέρι, ο υπουργός Επικρατείας, ο οποίος σε ένα κρεσέντο πολιτικής λαθροχειρίας και επικίνδυνης ιστορικής άγνοιας είχε φτάσει να ισχυριστεί ότι η απλή αναλογική ευθυνόταν για την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.

Ο κ. Μητσοτάκης απείλησε το ρεκόρ Γεραπετρίτη, δηλώνοντας τώρα ότι το μεγάλο πρόβλημα της Ευρώπης είναι πως η Γερμανία διαθέτει τρικομματική κυβέρνηση, για να δικαιολογήσει έτσι την παραδοσιακή του αποστροφή στις κυβερνήσεις συνεργασίας και την επιμονή του να εξυμνεί την «αυτοδυναμία».

Ηταν η Μέρκελ αυτοδύναμη;

Βεβαίως το επιχείρημα είναι τόσο σαθρό, που θα αρκούσε για παράδειγμα να του θυμίσει κανείς ότι η επί 16 χρόνια καγκελάριος της χώρας Άνγκελα Μέρκελ, που από ένα σημείο και μετά κέρδιζε κάθε χρόνο τον τίτλο της «ισχυρότερης γυναίκας στον πλανήτη», ποτέ δεν κυβέρνησε αυτοδύναμα. Βρέθηκε πάντα επικεφαλής κυβερνήσεων συνεργασίας, και μάλιστα με διαφορετικούς εταίρους. Αυτό δεν εμπόδισε τη Γερμανία να «ηγηθεί» της Ευρώπης, όπως επίσης δεν απάλλαξε τη θεσμική Ευρώπη από δομικά της προβλήματα, που ήταν ορατά σε περιόδους κρίσεων.

Το επίπεδο του «δείκτη πολιτικής νοημοσύνης» του κυρίου Μητσοτάκη αμφισβητείται βεβαίως από πολλούς. Αλλά δεν μπορεί να είναι τόσο αφελής για να μην γνωρίζει ότι το επιχείρημά του είναι όχι μόνο αστήρικτο, αλλά και ανησυχητικό. Γιατί το να προσπαθείς να αμφισβητήσεις την αρχή της συνεργασίας και των συμβιβασμών ως θεμέλιο αναζήτησης ευρύτερων κοινωνικών πλειοψηφιών μόνο και μόνο επειδή θεωρείς πολύ πιο «πρακτικό» να κάνεις «το δικό σου» χωρίς να σε σκοτίζει κανείς μάλλον δεν σε κάνει υποψήφιο για βραβείο δημοκρατικότητας.

Φυσικά η επιφανειακή προσέγγιση, που έκανε για κουτοπόνηρους δικούς του λόγους ο κύριος Μητσοτάκης, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, που λέει ότι η κουλτούρα των κυβερνήσεων συνεργασίας είναι βαθιά ριζωμένη στις περισσότερες δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες. Οπως επίσης στερείται σοβαρότητας αυτό που με ένα μειδίαμα «εκμυστηρεύτηκε» στον συμπρωταγωνιστή του της επιμελώς σκηνοθετημένης παράστασης, ότι δηλαδή λίγο έως πολύ τον ζηλεύουν οι ομόλογοί του που αυτός είναι αυτοδύναμος. Λίγο έλειψε να ισχυριστεί ότι και ο κύριος Σολτς τον ρώτησε τη συνταγή για την επίτευξη της αυτοδυναμίας. Άλλωστε αυτή την περίοδο συζητήθηκε το ζήτημα βελτιώσεων στον εκλογικό νόμο της Γερμανίας και κανείς δεν διανοήθηκε να θέσει θέμα κατάργησης της αρχής της απλής αναλογικότητας.

Επικίνδυνα απλοϊκός, απλά επικίνδυνος

Αυτού του τύπου η ασόβαρη και μπακάλικη προσέγγιση του «κυβερνήτη» για την εσωτερική πολιτική κατάσταση της ισχυρότερης χώρας της Ε.Ε. εξηγεί μάλλον γιατί στο εξωτερικό έχουν αρχίσει να κατανοούν ότι αποτελεί πλέον μια ιδιαίτερα προβληματική περίπτωση πολιτικού για τη χώρα του, αλλά και για την Ε.Ε. Μπορεί ο κ. Μητσοτάκης να ισχυρίζεται ότι τον ζηλεύουν και τον «λατρεύουν» εκτός συνόρων, όποιος όμως βρεθεί σε κάποια σύνοδο ενός θεσμικού οργάνου της Ένωσης θα κατανοήσει ότι μιλάμε για έναν πρωθυπουργό που έχει απομονωθεί πλήρως από πρώην φίλους, με εξαίρεση ίσως τον Μάνφρεντ Βέμπερ, και έχει καταρρακώσει το κύρος και την αξιοπιστία της χώρας με τις αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές του.

Βεβαίως η Γερμανία διανύει πράγματι μια σχετικά ταραγμένη πολιτικά περίοδο. Αυτό έχει, ωστόσο, πολλές αιτίες και σίγουρα όχι την πολυκομματική σύνθεση της κυβέρνησης. Τα σοκ ήταν απανωτά. Η αποχώρηση της παντοδύναμης Μέρκελ ήταν λογικό να προκαλέσει την αίσθηση ενός κενού. Ο αναπροσανατολισμός της χώρας λόγω πολέμου και αμερικανικών πιέσεων σε μια σειρά από τομείς (ενέργεια, εμπόριο, εισαγωγές, αμυντική πολιτική) συνιστά μια κοσμογονική αλλαγή, που πρέπει να χωνευτεί από την κοινωνία, την πολιτική, την οικονομική ελίτ και δεν θα μπορούσε να προχωρήσει χωρίς τριγμούς.

Κανείς όμως στη Γερμανία, ούτε φυσικά οι Χριστιανοδημοκράτες του Φρίντριχ Μερτς, δεν βάζει θέμα αυτοδύναμων κυβερνήσεων. Αντιθέτως, η εκτίμηση είναι ότι ακριβώς επειδή οι αποφάσεις λαμβάνονται με συναίνεση, έστω μετά από κόντρες και επίπονες διαδικασίες, διαθέτουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν αποδεκτές από την κοινωνία και, το σημαντικότερο, να υλοποιηθούν.

Θέμα ποιότητας, όχι ποσότητας

Σε ό,τι αφορά τις πιθανές κοινωνικές αντιδράσεις, που μόνο αμελητέες δεν είναι, αφού ήδη την ερχόμενη Δευτέρα αναμένεται μια mega-απεργία από τον χώρο των μεταφορών και των συγκοινωνιών, αυτές δεν έχουν να κάνουν με τον αριθμό κομμάτων της κυβέρνησης, αλλά με την κατεύθυνση της πολιτικής της. Μια πολιτική που παραμένει προσανατολισμένη στο να εκπροσωπεί πρωτίστως τα συμφέροντα των μεγάλων γερμανικών βιομηχανιών και επιχειρήσεων, ανεξαρτήτως αν αυτή η κυβέρνηση έχει και λίγο άρωμα Κεντροαριστεράς.

Για να τελειώνουμε λοιπόν με τον λαϊκισμό που ο κ. Μητσοτάκης αποφάσισε τώρα να επεκτείνει και εκτός συνόρων. Το πρόβλημα της σημερινής πολιτικής ζωής της Γερμανίας είναι πρόβλημα ποιότητας και όχι ποσότητας. Έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει και με το γεγονός ότι υπάρχουν πολιτικοί που του μοιάζουν και στην επιλογή των πολιτικών που ακολουθούν αλλά και στην ιεράρχηση που προωθούν, τοποθετώντας την επικοινωνία πάνω από την ουσία. Οι κύριοι Χάμπεκ και Λίντνερ που αναρριχήθηκαν στην κομματική ιεραρχία Πρασίνων και Φιλελευθέρων ακριβώς έτσι, πουλώντας «εικόνα», θυμίζουν πράγματι σε πολλά τον κ. Μητσοτάκη. Μεγάλη γλώσσα, προσεγμένη πρόσοψη και από πίσω κενό…

Πηγή: Η Αυγή

Οι Ειδήσεις σήμερα

Πολιτική επανεκκίνηση, με συνεννόηση και συνεργασίες

Το Borgen του Νίκου Ανδρουλάκη

Η ευκαιρία της απλής αναλογικής – Χρειάζονται σχέδιο, συνεννόηση και συνεργασίες