Ο Ολαφ Σολτς πάει στη Ρώμη με τη βαλίτσα του… μισογεμάτη

Οι δύο τους γνωρίζονται καλά, από την εποχή που ο ένας ήταν υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και ο άλλος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αν πιστέψουμε και τα ρεπορτάζ των εφημερίδων στις χώρες τους τρέφουν και μια αμοιβαία εκτίμηση. Ο Ολαφ Σολτς, νέος καγκελάριος της Γερμανίας ταξιδεύει τη Δευτέρα στη Ρώμη για να συναντήσει τον Ιταλό πρωθυπουργό Μάριο Ντράγκι, ο οποίος λόγω και «προτέρου» βίου δείχνει να έχει έναν αναβαθμισμένο ρόλο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Οι προσδοκίες από το ταξίδι είναι αρκετές, αλλά και πολύ συγκεκριμένες. Η βαλίτσα του κυρίου Σολτς δεν προβλέπεται να είναι γεμάτη με χριστουγεννιάτικα δώρα. Ακόμα και η χρονική σειρά επιλογής των πρώτων προορισμών του νέου σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου είχε τη σημασία της. Παρίσι-Βρυξέλλες-Βαρσοβία και μετά η ιταλική πρωτεύουσα.

Επίσης η πρωτότυπη «γερμανο-ιταλική» συμφωνία, για την οποία τα υπουργεία Εξωτερικών φέρονται να εργάζονται εδώ και εβδομάδες, δηλαδή πριν ακόμα από την ορκομωσία της νέας κυβέρνησης του Βερολίνου, θα πρέπει να βρίσκεται «ένα σκαλί» πιο κάτω από την αντίστοιχη γαλλογερμανική, έτσι ώστε να μην θιχτεί η γαλλική υπερηφάνεια, που θέλει να θεωρεί πάντα το Παρίσι «προνομιακό εταίρο» της ισχυρής Γερμανίας.

Ο προσανατολισμός της θα είναι πάντως παρόμοιος. Συντονισμός δράσης σε μια σειρά από τομείς, αν και όχι με τον θεσμοθετημένο και τακτικό χαρακτήρα, που έχουν για παράδειγμα οι κοινές συνεδριάσεις υπουργικών συμβουλίων Γαλλίας και Γερμανίας.

Ο Ολαφ Σολτς πάντως θέλει να ξεπεράσει παλιές εχθρότητες και προκαταλήψεις, που ενισχύθηκαν στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και έκαναν πολλούς Ιταλούς να αντιπαθήσουν την Ευρώπη, ακόμα και το ευρώ και φούσκωσαν τα πανιά λαϊκιστικών και εθνικιστικών δυνάμεων. Μια τάση που δεν έχει απαραίτητα υποχωρήσει, όπως δείχνουν τα συνεχώς αυξανόμενα ποσοστά των ακροδεξιών «Αδελφών Ιταλών» και η πάντα σημαντική παρουσία του Ματέο Σαλβίνι στα πολιτικά πράγματα.

Το ενδιαφέρον του Σολτς για τα όσα συμβαίνουν στη Ρώμη δεν οφείλεται μόνο στην εσωτερική πολιτική της χώρας που συχνά οι Γερμανοί πολιτικοί έχουν σαρκάσει ως «αιχμάλωτη της ντόλτσε βίτα». Στο Βερολίνο κατέγραψαν με προσοχή την «συμφωνία του Κυρινάλιου Λόφου» ανάμεσα σε Ιταλία και Γαλλία στα τέλη Νοεμβρίου, που έδειξε την επιθυμία των δύο χωρών να συντονίσουν τη δράση τους, εντός και εκτός ΕΕ. Οχι ότι οι Γερμανοί «φοβήθηκαν» μην μείνουν έξω από κάποια σημαντική εξέλιξη, αλλά προτιμούν να έχουν τους φίλους τους κοντά τους, για να μπορούν και να τους ελέγχουν καλύτερα. Ειδικά όταν οι φίλοι αυτοί έχουν τεράστια δημόσια χρέη.

Το ζήτημα αυτό των χρεών θα είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον σημείο συζήτησης και ίσως και τριβών με τον ίδιο το Σολτς να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στους σκληρούς της πατρίδας του, που ζητούν επιστροφή στα «νοικοκυρεμένα δημοσιονομικά» και σε αυτούς που δίνουν δίκιο στο Ντράγκι, όταν ο Ιταλός τραπεζίτης/πρωθυπουργός αναφέρεται σε κάποιες ξεπερασμένες προδιαγραφές «πειθαρχίας» στην Ευρωζώνη, κληρονομιά άλλων αρκετά διαφορετικών εποχών. Αν διαρρεύσει κάποια είδηση για αυτού του είδους τις συζητήσεις, θα είναι σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα της συνάντησης αυτής.