Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είναι ο αγαπημένος των πρωθυπουργών – αλλά κάτι πρέπει να προσέξει

“Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν”, είπε ο Χριστός και για την περίπτωση των Ελλήνων πρωθυπουργών τα τελευταία χρόνια παρατηρείται συνωστισμός στην Αρχιεπισκοπή. Ο Ιερώνυμος έχει κάνει το θαύμα του: όλοι θέλουν να τον ακολουθήσουν.

Ο πιο πράος των Αρχιεπισκόπων της μεταπολίτευση ο Μακαριότατος Ιερώνυμος ΄Β έχει κατορθώσει μέσω αναταραχών να οικοδομήσει, αλλά και να διατηρήσει μια σταθερή και αξιόπιστη σχέση με όλους τους πρωθυπουργούς της χώρας. Ισορροπεί ανάμεσα στην ψεκασμένη πτέρυγα της Ιεράς Συνόδου και στις απαιτήσεις των εκάστοτε κυβερνητικών με τρόπο που να φαίνεται ότι όλοι τον έχουν ανάγκη.

Δεν ήταν εύκολο ούτε να πείσει τον Τσίπρα να πάρει το κεφάλι του Φίλη, ούτε να πείσει τον Μητσοτάκη να πάρει αυτός την απόφαση κλεισίματος των εκκλησιών κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας.

Με τον Τσίπρα απέκτησε στενή σχέση αξιοπιστίας στο σημείο που οι υπόλοιποι ιεροί πατέρες να του κολλήσουν το παρατσούκλι “Συριζώνυμος”. Στον Μητσοτάκη του πρόσφερε το δώρο να τον καταστήσει τον πρώτο πρωθυπουργό που πέρασε το κατώφλι της Μονής Πετράκη για να λάβει μέρος σε συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου. Αλλά και με τους άλλους πρωθυπουργούς η σχέση του παραμένει εξαιρετική. Με τον Κώστα Καραμανλή τα λένε ακόμα συντρώγοντας πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, ενώ και ο Αντώνης Σαμαράς ποτέ δεν φείδεται αξιέπαινων λόγων για την προσωπικότητά του. Ο Γιώργος Παπανδρέου, δε, τον είχε καλέσει στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο όταν εξελέγη πρωθυπουργός το 2009.

Το βασικό ταλέντο του Ιερώνυμου είναι ότι όλα αυτά ποτέ δεν τα επιδεικνύει. Δεν προκαλεί. Δεν δημιουργεί έριδες. Δεν παθιάζει και δεν παθιάζεται. Όποιος τον γνωρίζει από κοντά αποκομίζει ότι είναι άνθρωπος περισσότερο της λογικής και λιγότερο των λόγων. Ως διαπραγματευτής με τους εκπροσώπους της Πολιτείας είναι ευθύς και γνωρίζει καλά να οριοθετεί την περιοχή του. Όταν χρειάζεται μιλάει έξω από τα δόντια. Στις διαπραγματεύσεις ξεκινά πάντα από τα κοινά συμφέροντα και όχι από τις διαφορές. Δεν χρησιμοποιεί μεθόδους παραπλάνησης. Οι συνομιλητές του ξέρουν ότι γνωρίζει καλά τα πλεονεκτήματα της θέσης του, αλλά και τα πραγματικά όριά της. Δεν είναι αιθεροβάμων όπως ο προκάτοχός του. Και το κυριότερο: στα αδιέξοδα βοηθάει τον συνομιλητή του να βρεθεί λύση.

Αν και βρίσκεται επικεφαλής της Εκκλησίας της Ελλάδος στην πιο δύσκολη δεκαετία των τελευταίων περίπου 50 χρόνων, στις σχέσεις Κράτους Εκκλησίας σχεδόν δεν έχει ανοίξει ρουθούνι. Μόνο κάτι ψιλές έπεσαν στην πραγματικότητα άνευ σημασίας. Εξορθολόγησε τις σχέσεις κι αυτό είναι επίτευγμά του. Όλοι του το αναγνωρίζουν αυτό, ίσως πλην του Νίκου Φίλη…

Ο Αρχιεπίσκοπος λίγο καιρό αφού εξελέγη είχε δηλώσει πως θα παραιτούταν αν δεν επέτρεπε η υγεία του να ασκεί τα καθήκοντά του. Μακάρι να έχει μπροστά του άλλα τόσα χρόνια. Όμως άνθρωποι είμαστε. Είναι ο πρώτος που οφείλει να εξασφαλίσει τη διατήρηση της κληρονομιάς του. Πρέπει να νοιαστεί για το ποιος θα είναι ο διάδοχός του. Αν το επιχειρήσει θα ολοκληρωθεί με επιτυχία η πραγματικά καινοτόμα θητεία του. Αν δεν το επιχειρήσει θα διακινδυνεύσουμε την επιστροφή σε ένα παρελθόν που κανείς πολιτικά σώφρων δεν θέλει να ξαναζήσει.