«Νάτος νάτος ο Τσίπρας ο σκαφάτος!»

Γνωστή στήλη σε καθημερινή εφημερίδα, αποκάλυψε την περασμένη εβδομάδα ότι ο Αλέξης Τσίπρας έλαβε άδεια πλοήγησης σκάφους. Όπως αναμενόταν στην γαλαρία των social media έγινε ο σχετικός… τζέρτζελος, με ορισμένες, οφείλω να ομολογήσω, πολύ επιτυχημένες ατάκες. 

Ο Τσίπρας έγινε Captain_Tsipras για μερικές ώρες. Του ευχόμαστε κι εμείς από εδώ καλές θάλασσες.

Θα ήταν μια ωραία πλάκα του ενός απογεύματος αν κάποιοι δεν έπαιρναν στα σοβαρά την φοβερή αυτή είδηση. Εκδηλώθηκε και πάλι η τάση να ταυτίζουμε τις συνήθειες ενός πολιτικού με μια διαστρεβλωτική εικόνα του πολιτικού του χώρου. Κατά καιρούς έχει επικριθεί ο Τσακαλώτος για τα νομίμως αποκτηθέντα έσοδά του, στο μακρινό παρελθόν η Παπαρήγα για την δικαιολογημένη επιλογή να στείλει το παιδί της σε ιδιωτικό σχολείο για ευαίσθητους οικογενειακούς λόγους, αλλά και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής όταν επέλεξε να στείλει τα παιδιά του σε δημόσιο σχολείο!    

Βρισκόμαστε στο 2021 και με μια μονίμως χαβαλεδιάρικη αντίληψη στα πράγματα, που πλέον έχει κουράσει.

Στο φαντασιακό των περισσοτέρων στην Ελλάδα η εικόνα ενός πολιτικού σε ένα σκάφος παραπέμπει τουλάχιστον στην «Χριστίνα» του Ωνάση, ένα διήμερο στο Λονδίνο συνειρμικά τους φέρνει στο νου την πολυτέλεια που απαστράπτει στο The Crown του Netflix και η ενοικίαση ενός εξοχικού δεν μπορεί παρά να είναι συνώνυμη με την εξαγορά της Σπετσοπούλας. 

Η ενοχοποίηση μιας στιγμής ξεκούρασης ιδίως ενός κεντροαριστερού ή (σκέτο) αριστερού πολιτικού στην καλύτερη περίπτωση αποτελεί το παραφουσκωμένο περιτύλιγμα μιας είδησης που κατά βάθος είναι  κενή. 

Αυτό ήταν πάντα πρόβλημα κυρίως για τους προοδευτικούς πρωθυπουργούς. Δεν χτυπήθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου για τις εξορμήσεις του στην Ελούντα; Δεν χτυπήθηκε ο Κώστας Σημίτης για το εξοχικό στους Αγίους Αποστόλους; Δεν χτυπήθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου για τις αθλητικές του δραστηριότητες; 

Οι πρωθυπουργοί δεν είναι άνθρωποι που δεν έχουν λεφτά. Εκ της θέσης τους έχουμε συμφωνήσει ως κοινωνία πως δικαιολογείται μια διαφανής οικονομική άνεση. Άλλωστε παίρνουν – δικαίως – έναν καλό μισθό. Νόμιμα, ψηφισμένο από την ελληνική Βουλή. Όλοι, ανεξαρτήτως παράταξης, παίρνουν τον ίδιο μισθό. Μπορούν να τον ξοδέψουν όπου αυτοί θέλουν. Όπως και κάθε πολίτης. Ο μισθός τους τούς επιτρέπει και σκάφος να πλοηγούν και ταξίδια να κάνουν και τα παιδιά τους όποτε κρίνουν να τα στέλνουν σε ιδιωτικό σχολείο. Οι πρωθυπουργοί, επίσης, έχουν οικογένειες, όπως και κάθε πολίτης. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν μέσα στις οικογένειές τους είναι αντίστοιχα όλων. Μόνο που έχουν άλλους περιορισμούς ελευθερίας. Πιο στενούς. 

Νιώθουμε, βεβαίως, πιο καλά με την φαρισαϊκή στάση του πολιτικού που αποζητά κατ’ επάγγελμα τη μιζέρια της ζωής, κι ας προκαλεί συνήθως η εικόνα του ένα αμήχανο μειδίαμα. 

Όμως στην Ελλάδα κυρίως πρωθυπουργοί που βρέθηκαν απέναντι στην επίσημη Δεξιά βρέθηκαν να απολογούνται διότι δεν διήγαγαν βίο καλόγηρου. Άλλωστε θα τους προτιμούσαν σε μοναστήρι παρά στην πρωθυπουργία… Ένας πολιτικός της Κεντροαριστεράς για να έχει ήσυχο το κεφάλι του θα πρέπει να γίνει υποκριτής. Με άλλα λόγια, θα απαλλαγεί από την ανούσια κριτική για τέτοιου είδους θέματα μόνο όταν γίνει πραγματικά αυτό για το οποίο στρεβλά των επικρίνουν.