Γιατι ψήφισαν τον Ανδρουλάκη…

’Δεν λέει κάτι καινούργιο’’, ‘’Μιλάει με ξύλινη γλώσσα’’, ᾽᾽Παραπέμπει σ έναν ανθρωπο του κομματικού μηχανισμού’’, ᾽᾽Είναι ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που θυμίζει άλλες εποχές’’. Όλα αυτά που ακούγονται στον δημόσιο διάλογο για τον Νίκο Ανδρουλάκη, δεν απέχουν από την αλήθεια. Το αντίθετο. Ίσως μάλιστα η ταύτιση του νικητή του πρώτου γυρου με το κομματικό παρελθόν- εκείνο που αποδοκιμάστηκε σε πολλές εκλογές αναμετρήσεις τα τελευταία χρόνια- να είναι πολύ περισσότερες.Ομως, ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν ψηφίστηκε από την πλειονότητα των μελών και φίλων του ΚΙΝΑΛ  για την χαρισματική του προσωπικότητα, τις γοητευτικές του ιδέες ή τις σύγχρονες αντιλήψεις που θα φέρουν το κόμμα του πιο κοντά στις νέες τάσεις της σοσιαλδημοκρατίας που ακούγονται στην Ευρώπη. Ο Ανδρουλάκης κέρδισε τον πρώτο γύρο γιατί είχε να συγκριθεί με πρόσωπα που σηματοδοτούσαν ολες ή σχεδόν όλες τις αιτίες που το άλλοτε πανίσχυρο κόμμα εξουσίας βρέθηκε σε θέση να αναζητά με αγωνία και δυσκολία την τρίτη θέση στις εκλογικές αναμετρήσεις.

Τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον βοήθησαν οι ‘’απέναντι’’ της αναμέτρησης. Ο Παπανδρέου που δοκιμάστηκε ως πρωθυπουργός αλλα δεν κατάφερε να πείσει το εκλογικό ακροατήριο ότι ανταποκρίθηκε στον ρόλο με επάρκεια ή τουλάχιστον με τον τρόπο που αυτό το ακροατήριο αντιλαμβάνεται την εφαρμοσμένη πολιτική. Ο Λοβέρδος που δεν εχει το καθαρότερο πολιτικό ‘᾽μητρώο´´και αυτό δεν συνοδεύεται μόνο από την ιστορία της Novartis, την χυδαία διαπόμπευση ανυπεράσπιστων οροθετικών γυναικών ή την υιοθέτηση πολιτικών θέσεων που ταιριάζουν περισσότερο με αυτές του Αδωνι Γεωργιάδη. Ειχε επιχειρήσει να μετατρέψει τις θεαματικά μεγάλες προσωπικές του φιλοδοξίες σε αυτόνομη πολιτική εκφραση και απέτυχε με ηχηρό τρόπο.  

Σε μια εποχή που οι λεγόμενοι χαρισματικοί ηγέτες έχουν εκλείψει ως πολιτικό ειδος και σε μια χώρα που οι εκλογές συνήθως δεν κερδίζονται από τα κόμματα που αποκτούν την εξουσία  με πλειοψηφικά ρεύματα αλλα χάνονται από εκείνα που την ειχαν πριν τις εκλογικές αναμετρήσεις (αρνητική ψήφος) ο Νίκος Ανδρουλάκης αποτελεί τον ιδανικό εκπρόσωπο ενός κομματος που προσπαθεί να βγει από έναν βάλτο. Είναι νεος, παρ όλα αυτά εχει πολιτική εμπειρία, δεν οξύνει τον πολιτικό του λόγο αλλα αντίθετα συχνά τον στρογγυλεύει, δημιουργεί πολιτικές προσδοκίες σε οσους τις έχουν ανάγκη. Με άλλα λόγια, μοιάζει πολύ με εκείνον που θα καταφέρει να εισπράξει μια γενικευμένη δυσαρέσκεια ενός ακροατηρίου που είναι απογοητευμένο από τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ αλλα δεν βλέπει άλλες επιλογές προς τα αριστερά ή τα δεξιά των δυο αυτών κομμάτων.

Η περίπτωσή του, με σεβασμό στις διαφορετικές εποχές και ανάγκες της κοινωνίας, εχει αναλογίες με εκείνη του Τσίπρα. Ουτε ο τελευταίος συγκέντρωνε πολιτικά χαρακτηριστικά ενός ηγέτη που πήρε τα μηνύματα των καιρών, εδωσε επαρκείς και ορθολογικές

απαντήσεις και με αυτές κέρδισε την εξουσία. Ειχε όμως την τύχη με το μέρος του. Η χώρα βίωνε πρωτόγνωρες δυσάρεστες εμπειρίες από την εφαρμογή των μνημονίων, τα δυο κόμματα εξουσίας της εποχής ειχαν σχεδόν καταρρεύσει με το ΠΑΣΟΚ να το νιώθει αυτό πιο εντονα και μεγάλες ομάδες της κοινωνίας μπροστά σε ορατά αδιέξοδα δοκίμασε το κόμμα εκείνο που υποσχόταν τις απόλυτες λύσεις. Ο Τσίπρας αγγιξε περισσότερο συναισθηματικά έναν κόσμο απελπισμένο. Και τα κατάφερε.

Αν ο Ν. Ανδρουλάκης πετύχει τελικά να κερδίσει την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, αυτό θα οφείλεται γιατί θα δώσει στους απελπισμένους φίλους του κόμματος ελπίδες ότι έχουν πιθανότητες να ακολουθούν ένα κόμμα με πιο πρωταγωνιστικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό. Από τους δικούς του χειρισμούς θα εξαρτηθεί αν αυτό μπορεί να συμβεί στη συνέχεια. Το στοίχημα του θα είναι εξαιρετικά δύσκολο αλλα όχι αδύνατο να κερδηθεί. Οι περίπου 270.000 ανθρωποι που πήγαν την Κυριακή στις κάλπες για να ψηφίσουν αρχηγό στο ΚΙΝΑΛ δείχνουν ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο…

• Ο Γιάννης Παντελάκης είναι δημοσιογράφος

__________________________

Οι απόψεις που δημοσιεύονται στο politicus.gr είναι προσωπικές και εκφράζουν μόνο το συντάκτη του άρθρου