Tο μήνυμα του Μπάιντεν στον Πούτιν και η αλλαγή πολιτικής στο Ουκρανικό

Εχει άραγε τόσο μεγάλη επιρροή ο Εμανουέλ Μακρόν στον τρόπο σκέψης του Τζο Μπάιντεν ή μήπως ο Αμερικανός πρόεδρος έψαχνε απλώς την ευκαιρία να εκφράσει δημόσια την αλλαγή πολιτικής του για το «ουκρανικό». Η προσφορά διαλόγου υπό προϋποθέσεις στον Πούτιν σηματοδοτεί ακριβώς μια τέτοια αλλαγή. Οι ΗΠΑ φαίνεται να εγκαταλείπουν οριστικά την ελπίδα ότι ο Πούτιν μπορεί να «πέσει» από το μέσα και συμβιβάζονται με την ιδέα ότι θα πρέπει να βρουν μια κάποια λύση συνομιλώντας μαζί του. Δεν είναι πια «χασάπης» και «δικτάτορας» αλλά ο εν δυνάμει συνομιλητής της επόμενης μέρας.

Αυτό είναι το ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα. Το δεύτερο είναι ότι για πρώτη φορά ο Τζο Μπάιντεν τόνισε ότι ένας τέτοιος «διάλογος» θα πρέπει να γίνει σε συνεργασία με τους συμμάχους, χωρίς όμως να αναφέρει την ίδια την Ουκρανία. Επανέλαβε φυσικά την αμέριστη υποστήριξη προς το Κίεβο, αλλά έστειλε και το μήνυμα ότι αν τελικά οι «μεγάλοι» αποφασίσουν να τα βρουν μεταξύ τους, τότε και η ουκρανική πλευρά θα πρέπει να συμμορφωθεί. Και να συμφιλιωθεί με τη μοίρα της.

Ισως η διατύπωση αυτή να έχει σχέση και με τις ανησυχίες που εκφράζονται υπογείως για την αλλαγή ισορροπιών μέσα στην Ουκρανία. Οι πρόσφατες διαφωνίες του προέδρου Ζελένσκι με το δήμαρχο του Κιέβου Βιτάλι Κλίτσκο, ο οποίος διαθέτει σοβαρά ερείσματα στην δυτική Ευρώπη, αλλά και οι πληροφορίες για ενίσχυση των στρατιωτικών σε βάρος των πολιτικών στην ουκρανική σκηνή, ενισχύουν σενάρια για απρόβλεπτες εξελίξεις και μέσα στο εσωτερικό της ρημαγμένης χώρας. Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στο ΝΑΤΟ θα ήταν τώρα μια χώρα στην οποία έχουν στείλει αμέτρητο αριθμό όπλων να περάσει σε ένα καθεστώς ιδιότυπου εμφυλίου πολέμου.

Πίσω από όλα αυτά κρύβεται βεβαίως και η κόπωση από τον πόλεμο, που κάθε μέρα που περνάει γίνεται εντονότερη τόσο στην Ευρώπη (κυρίως) όσο και στις ίδιες τις ΗΠΑ. Προφανώς η διαπίστωση αυτή κυριάρχησε και στις συζητήσεις του Αμερικανού προέδρου με το Γάλλο ομόλογό του και η δραματική προειδοποίηση του κυρίου Μακρόν ότι απειλείται πλέον μια ανοιχτή διάσπαση του εννιαίου δυτικού μετώπου δε μπορεί να αφήνει εντελώς αδιάφορη την Ουάσιγκτον. Καλός ο προστατευτισμός, καλή και η ενίσχυση της εσωτερικής οικονομίας, αλλά όλα αυτά θα πρέπει να έχουν ένα όριο, που δεν θα πρέπει να ξεπεραστεί.

Φυσικά ο Πούτιν έλαβε όλα τα παραπάνω μηνύματα και η αντίδρασή του ήταν η ανάλογη. Ουσιαστικά αυτό που ζήτησε ήταν η αποδοχή έως ένα βαθμό των τετελεσμένων που έχει δημιουργήσει στο πολεμικό πεδίο. Η Δύση δε μπορεί να δεχτεί ασυζητητί τις προϋποθέσεις του για αναγνώριση ως ρωσικών των εδαφών, που έχει αποσπάσει με τα όπλα. Αλλά όλα δείχνουν ότι ακριβώς εκεί θα κριθεί τελικά η διαπραγμάτευση.

Οι Ευρωπαίοι άργησαν να καταλάβουν ότι δούλευαν για το συμφέρον των ΗΠΑ

Ο Μακρόν θεωρεί ότι δεν είναι καλό για την Ευρώπη που η Γερμανία «απομονώνεται»