Εγιναν όλοι οι Γάλλοι δεξιοί;

Ενας ουδέτερος παρατηρητής των πολιτικών εξελίξεων στη Γαλλία αναρωτιέται αν υπάρχουν πλέον στη χώρα κάποιοι που να μην είναι δεξιοί… Ή για να το διατυπώσουμε ηπιότερα: Αν κάποιος δεν θεωρεί ότι ανήκει στη Δεξιά, τότε για μια ακόμα φορά στις ερχόμενες προεδρικές εκλογές δεν θα ξέρει τι να ψηφίσει.

Την περασμένη Πέμπτη έγινε ο πρώτος γύρος των εσωκομματικών εκλογών του κόμματος των «Ρεπουμπλικάνων» των παραδοσιακών Χριστιανοδημοκρατών, του κόμματος που τελευταία φορά είχε κατορθώσει να κερδίσει τις εκλογές με υποψήφιο το Νικολά Σαρκοζύ. Οι υποψήφιοι ήταν πέντε και ο ένας συντηρητικότερος του άλλου. Κοινό σύνθημα στο στόμα όλων το «ισχυρότερο εθνικό κράτος».

Ακόμα και ο Μισέλ Μπαρνιέ, ο πρώην Επίτροπος της ΕΕ το είχε το τελευταίο διάστημα γυρίσει στα «πατριωτικά άσματα» και εξέφραζε αρκετά ευρωσκεπτικιστικές θέσεις με αιχμή το προσφυγικό. Αλλά ούτε αυτή η στροφή δεν κατάφερε να τον βάλει στον δεύτερο γύρο. Εκεί θα μονομαχήσουν ένας εκ των Ερίκ Κιοτί και Βαλερί Πεκρές. Ο πρώτος, βουλευτής από τη Νότια Γαλλία και δεδηλωμένος υποστηρικτής πολλών εκ των θεωριών του ακροδεξιού «θεωρητικού» Ερίκ Ζεμούρ συγκέντρωσε ποσοστό 25,6%, κέρδισε δηλαδή κυριολεκτικά στο νήμα την Πεκρές, πρόεδρο του περιφερειακού συμβουλίου Ιλ ντε Φρανς (25%). Και οι δύο θεωρούνται ότι ανήκουν στη δεξιά πτέρυγα του κόμματος.

Πάντως οι τρεις ηττημένοι του πρώτου γύρου υποσχέθηκαν ότι αυτή την Κυριακή θα δώσουν τη στήριξή τους στην Πεκρές, θρησκευόμενη καθολικό και «αγωνίστρια» κατά των αμβλώσεων. Με την κίνησή τους αυτή την κατέστησαν ουσιαστικά φαβορί. Τον τελικό λόγο θα έχουν όσα από τα 113.000 μέλη του κόμματος, που ψήφισαν στον πρώτο γύρο προσέλθουν και πάλι στις κάλπες.

Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι αυτή τη στιγμή φαντάζει δύσκολο για έναν/μια πολιτικό των αποδυναμωμένων Ρεπουμπλικάνων να περάσει στο δεύτερο γύρο.

Από τη μια υπάρχει φυσικά ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν που προηγείται σε όλες τις δημοσκοπήσεις με ποσοστά μέχρι 23-24% και ο οποίος έχει στραφεί και αυτός εμφανώς προς τα κεντροδεξιά εγκαταλείποντας τις «ελευθεριακές» ρητορείες της πρώτης του υποψηφιότητας. Εχει άλλωστε να αντιμετωπίσει τόσο την Μαρίν Λεπέν όσο και τον Ερίκ Ζεμούρ, ο οποίος αυτή την εβδομάδα ανακοίνωσε ότι τελικά θα είναι υποψήφιος για την προεδρία. Η πρώτη συγκεντρώνει στις δημοσκοπήσεις ποσοστά γύρω στο 20% ο δεύτερος 11 έως 13%, αλλά με ανοδική δυναμική. Μια μετεκλογική συμφωνία τους θα μπορούσε να φέρει σε πολύ δύσκολη θέση τον Μακρόν, αφού σύμφωνα με όλα τα γαλλικά ΜΜΕ μόνο από κάποιον δεξιότερά του θα μπορούσε να χάσει τη μάχη.

Υπάρχει βέβαια και η πιο καχύποπτη θεωρία που λέει, ότι ο Ζεμούρ απλώς κατεβαίνει για να κόψει μεν ψήφους από την Λεπέν, αλλά και να πιέσει προς μια δεξιότερη ατζέντα τον Μακρόν. Παλιότερα πάντως ο Ζεμούρ, αρθρογραφώντας στη Λε Φιγκαρό, όπου και ανέπτυσσε τη θεωρία του περί «αντικατάστασης πληθυσμών» των Χριστιανών δηλαδή από τους «εισβολείς» Μουσουλμάνους είχε προτείνει την Λεπέν ως «ιδανική για τη θέση της υπουργού Πολιτισμού». Αλλά οι καιροί αλλάζουν. Είναι σαφές πάντως ότι οι τρεις διεκδικητές της δεξιάς και ακροδεξιάς, μαζί με τον Μακρόν εκφράζουν σχεδόν τα τρία τέταρτα του εκλογικού σώματος, με την ακροδεξιά να αποκτά πια κάτι παραπάνω από «ρυθμιστικό» ρόλο. Χαρακτηριστική είναι για παράδειγμα μια παλιότερη δήλωση του Κιοτί ότι ανάμεσα στον Μακρόν και τη Λεπέν θα διάλεγε τη δεύτερη.

Στα αριστερά του πολιτικού τοπίου υπάρχει μάλλον ξηρασία. Ο κομμουνιστής Ζαν-Λουκ Μελανσόν κινείται γύρω στο 8-10%, ο Πράσινος Γιανίκ Γιαντό 6-8% και η σοσιαλδημοκράτης Ανν Ινταλγκό 5 έως 6%. Δυνατότητες συνεργασίας μεταξύ τους δεν διαφαίνονται στον ορίζοντα, όπως και η ελπίδα για κάποιον από τους τρεις να περάσει στο δεύτερο γύρο.

Η γαλλική κοινωνία έχει εμφατικά μετακινηθεί προς συντηρητικότερες θέσεις. Αλλά όχι στην παραδοσιακή αντιπαλότητα άλλων δεκαετιών όταν η προεδρία εναλλασσόταν ανάμεσα σε Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες. Το δίπολο αυτό έχει ουσιαστικά «πεθάνει» προ πολλού. Και τα δύο άλλοτε ισχυρά κόμματα περιορίζονται σε υποψηφιότητες «άλλοθι» χωρίς να έχουν καν την δυνατότητα να παζαρέψουν στον δεύτερο γύρο και να επηρεάσουν αποφασιστικά το εκλογικό αποτέλεσμα.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι σε μια περίοδο που πολλοί προσδοκούν – χωρίς πάντως εδώ να λείπει μια δόση υπεραισιοδοξίας – ότι οι πολιτικές αλλαγές στη Γερμανία θα οδηγήσουν σε μια πιο φιλόδοξη φιλοευρωπαϊκή προσέγγιση του Βερολίνου, ο επόμενος Γάλλος πρόεδρος θα κερδίσει ποντάροντας σε «εθνικά χαρτιά». Ακόμα και αν είναι πάλι ο Μακρόν. Ασφάλεια, μεταναστευτικό, ακρίβεια (για την οποία συχνά κατηγορείται η ΕΕ) και φυσικά η πανδημία είναι τα θέματα, που όπως όλα δείχνουν θα βαρύνουν περισσότερο στην προεκλογική αντιπαράθεση ενόψει της 24ης Απριλίου. Η Ευρώπη περνά σε τρίτη και τέταρτη μοίρα.

UPDATE. Η Βαλερί Πεκρές επικράτησε τελικά στο δεύτερο γύρο με ποσοστό 61% έναντι 39% του Κιοτί. Οι δημοσκοπήσεις της δίνουν ένα ποσοστό γύρω στο 10-11% και την τέταρτη θέση στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στις 10 Απριλίου.

• Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος

__________________________

Οι απόψεις που δημοσιεύονται στο politicus.gr είναι προσωπικές και εκφράζουν μόνο το συντάκτη του άρθρου